ბედი ქართლისა (ჟურნალი): განსხვავება გადახედვებს შორის

'''„ბედი ქართლისა“''', '''„რევიუ დე კარტველოლოჟი“''' („Bedi Kartlisa. Revue de Kartvélologie“) — [[ქართველოლოგია|ქართველოლოგიური]] სამეცნიერო [[ჟურნალი]]. დაარსდა [[1948]] წელს [[პარიზი|პარიზში]]. [[1958]] წლამდე გამოდიოდა [[ქართული ენა|ქართულ ენაზე]]. ამ წლიდან სტატიები იბეჭდებოდა ფრანგულ, გერმანულ და ინგლისურ ენებზე. ყოველწლიურად გამოდიოდა ჟურნალის ერთი ან ორი გაერთიანებული ტომი ([[1983]] წელს გამოვიდა ბოლო, - 41-ე ტომი). [[1985]] წლიდან განახლდაწელს ჟურნალის გამოცემა განახლდა ახალი ფორმატითა და სახელწოდებით (''„Revue des Études Géorgiennes et Caucasiennes“''). მისი რედაქტორი იყო აკადემიკოსი [[ჟორჟ დიუმეზილი|ჟ. დიუმეზილი]]. ამჟამად მას სათავეში უდგას ჩვენი თანამემამულე, სორბონის უნივერსიტეტის პროფესორი [[გიორგი შარაშიძე|გ. შარაშიძე]].

ჟურნალი გამოდიოდა [[საფრანგეთის სამეცნიერო კვლევის ეროვნული ცენტრი]]ს დახმარებით. „ბედი ქართლისამ“ თავის გარშემო შემოიკრიბა უცხოეთში მოღვაწე ქართველოლოგები; „ბედი ქართლისაში“ იბეჭდებოდა აგრეთვე ქართველი, აზერბაიჯანელი და ჩრდილოეთკავკასიელი საბჭოთა მეცნიერების სტატიები. ჟურნალი მნიშვნელოვან როლს ასრულებდა უცხოეთში ქართული კულტურის პოპულარიზაციის საქმეში. დამაარსებელი ნ. სალია (ქურციკაშვილი), დირექტორ-რედაქტორი — პროფ. [[სალია, კალისტრატ|კ.კალისტრატე სალია]], მდივანი — გ. გოგოლაშვილი. ჟურნალის სამეცნიერო საბჭოში, რომლის თავმჯდომარე იყო კ. სალია, შედიოდნენ: [[იულიუს ასფალგი]] ([[მიუნხენი]]), [[ჟორჟ დიუმეზილი]] ([[პარიზი]]), [[რენე ლაფონი]] ([[ბორდო]]), [[დეივიდ ლენგი]] ([[ლონდონი]]), [[ირენე მელიქოვი]] ([[სტრასბურგი]]), [[შარლ მერსიე]] (პარიზი), [[იოზეფ მოლიტორი]] ([[ბამბერგი]]), [[ბერნარ უტიე]] ([[საბლე-სიურ-სართი]]), [[კატრინ პარი]] (პარიზი), [[ გერტრუდ პეჩი]] ([[იენა]]), [[ კარლ ჰორსტ შმიდტი]] ([[ბონი]]), [[ მიხაელ ვან ესბროკი]] ([[ბრიუსელი]]), [[ ჰანს ფოგტი]] ([[ოსლო]]), [[ მიხეილ წერეთელი]] (მიუნხენი).