'''ნიკოლოზნიკო (ნიკონიკოლოზ) ზურაბის ძე ჭავჭავაძე''' (დ. [[5 მაისი]], [[1923]], [[ყვარელი]] — გ. [[15 თებერვალი]], [[1997]], [[თბილისი]]) — ქართველი ფილოსოფოსი და საზოგადო მოღვაწე. ფილოსოფიურ მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი, საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის წევრ-კორესპონდენტი. ოცდაათი წლის განმავლობაში ხელმძღვანელობდა საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის ფილოსოფიის ინსტიტუტს. მეგობრებთან ერთად იხსნა ქართული ფილოსოფიური აზრი [[მარქსიზმ-ლენინიზმი]]ს მარწუხებისაგან. მისი ხელშეწყობითა და თაოსნობით განვითარდა საქართველოში ფილოსოფიური ანთროპოლოგია, კულტურის ფილოსოფია, აქსიოლოგია. იყო საქართველოს ფილოსოფიური საზოგადოების თავმჯდომარე, ჟურნალ „[[მაცნე]]ს“ ფილოსოფიისა და ფსიქოლოგიის სერიის რედაქტორი, [[თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი|ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის]] ესთეთიკის კათედრის გამგე, [[საქართველოს პარლამენტი]]ს წევრი 1992-1995 წლებში. ხელმძღვანელობდა [[აფხაზეთი]]ს საკითხთა კომისიას.
დაიბადა [[1923]] წლის [[5 მაისი|5 მაისს]] ყვარელში თავადის ოჯახში. გარდაიცვალა [[1997]] წლის [[15 თებერვალი|15 თებერვალს]]. დაკრძალულია ყვარელში იოანე ნათლისმცემლის სახელობის ჭავჭავაძეთა საგვარეულო ეკლესიაში. ნიკოლოზინიკო იყო 80-იანი წლების ეროვნული მოძრაობის ერთ-ერთი ხელმძღვანელის — [[ზურაბ ჭავჭავაძე (დისიდენტი)|ზურაბ ჭავჭავაძის]] მამა.
