ჟაკ-ლუი დავიდი: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''ჟაკ ლუი დავიდი''' ([[ფრანგები|ფრანგ.]] Jacques-Louis David); (*[[30 აგვისტო]] [[1748]], [[პარიზი]]—[[29 დეკემბერი]] [[1825]], [[ბრიუსელი]]) — [[ფრანგები|ფრანგი]] [[მხატვარი]], ფრანგული [[ნეოკლასიციზმი|ნეოკლასიციზმის]] დამაარსებელი. მხატვარმა პროფესიული განათლება [[პარიზი|პარიზის]] ფერმწერისა და ქანდაკების სამეფო აკადემიაში მიირო. [[1774]] წელს მან პირველი პრემია დაიმსახურა კონკურსში. ამან მას საშუალება მისცა ანტიკური ხელოვნების შესასწავლად [[იტალია]]ში გამგზავრებულიყო სახელმწიფო ხარჯით. იტალიაში მოგზაურობამ, მას თვალწინ გადაუშალა [[ანტიკური ხანა|ანტიკური სამყაროს]] სიდიადე და მშვენიერება, რამაც დიდი გავლენა მოახდინა მის შემოქმედებაზე.

დავიდი იზიარებდა განმანათლებლობის შეხედულებებს, რომ ხელოვნება ადამიანში მაღალ მოქალაქეობრივ გრძნობებს უნდა აყალიბებდეს. ეს აზრი მან [[რომის რესპუბლიკა|ძველი რომის რესპუბლიკის]] ისტორიის მაგალითებით გადმოსცა. განმანათლებელთა შეხედულებების თაყვანისმცემელი, თავისუფლების და რესპუბლიკური იდეების მქადაგებელი მხატვარი [[1789]] წლის [[საფრანგეთის რევოლუცია]]ს აღფრთოვანებული შეხვდა. იგი [[რევოლუცია|რევოლუციის]] ერთ-ერთი ყველაზე აქტიური მონაწილე იყო. ის იყო [[ეროვნული კონვენტი]]ს დეპუტატი. მან მხარი დაუჭირა [[მეფე|მეფის]] სიკვდილით დასჯას. მან მოაწყო და მხატვრულად გააფორმა მრავალი რევოლუციური ზეიმი.

[[1799]] წელს ხელისუფლების სათავეში მოსულმა [[ნაპოლეონ ბონაპარტი|ნაპოლეონმა]] დაიახლოვა დავიდი და პრივილეგირებულ მხატვრად აქცია. დავიდის სურათები ხოტბას ასხამდნენ [[საფრანგეთის კონსულობა|კონსულობის]] და [[საფრანგეთის იმპერია|იმპერიის]] ღირსეშანიშნავ ამბებს. ამდროინდელი სურათებიდან განსაკუთრებით აღსანიშნავია . “[[ნაპოეონის გადასვლა სან-ბერნარზე]]” და “[[ნაპოლეონის იმპერატორად კურთხევა]]”.

იმპერიის დამხობის შემდეგ, [[ბურბონთა რესტავრაცია|რესტავრაციის]] დროს, [[ბურბონი (დინასტია)|ბურბონებისაგან]] დევნილი “მეფის მკვლელი” იაკობინი და ნაპოლეონის კარის მხატვარტი ჟაკ ლუი დავიდი იძულებული შეიქმნა სამშობლოდან გადახვეწილიყო. სიცოცხლის ბოლო წლები მან [[ბრიუსელი|ბრისუსელში]] გაატრარა, სადაც დიდ დროს უთმობდა ახალგაზრდა მხატვრების აღზრდას.

[[1775]]—[[1780]] წლებში სწავლობდა [[რომი|რომის]] ფრანგულ აკადემიაში, სადაც ეცნობოდა [[ანტიკური ხელოვნება|ანტიკურ ხელოვნებას]] და [[რენესანსი|რენესანსის]] ეპოქის ოსტატთა შემოქმედებას. [[1783]] წელს აირჩიეს ფერწერის აკადემიის წევრად. აქტიურად მონაწილეობდა რევოლუციურ მოძრაობაში, [[1792]] წელს აირჩეულ იქნა [[კონვენტი|კონვენტის]] წევრად, მიემხრო რევოლუციონერთა [[რადიკალიზმი|რადიკალურ]]-[[ექსტრემიზმი|ექსტრემისტულ]] ფრთას [[მარატი, ჟან პოლ|მარატისა]] და [[რობესპიერი, მაქსიმილიან|რობესპიერის]] ხელმძღვანელობით. [[1794]] წელს რევოლუციონერული ხედვის გამო დაპატიმრებულ იქნა. [[1797]] წელს მოწმე გახდა [[პარიზი|პარიზში]] [[ბონაპარტი, ნაპოლეონ|ნაპოლეონის]] საზეიმო შემოსვლისა და მას მერე მისი მომხრე ხდება. [[1815]] წელს [[ვატერლოოს ბრძოლა|ვატერლოოსთან]] [[ბონაპარტი, ნაპოლეონ|ნაპოლეონის]] ჯარის დარამცხების შემდეგ გაიქცა [[შვეიცარია|შვეიცარიაში]], შემდგომ კი [[ბრიუსელი|ბრიუსელში]], სადაც ცხოვრების ბოლომდე დაჰყო.