დავით ლორთქიფანიძე (პედაგოგი): განსხვავება გადახედვებს შორის

დავით ონისიმეს ძე ლორთქიფანიძე 1905 წლის 18 მარტს დაიბადა სოფელ [[სალხინო (ვანის მუნიციპალიტეტი)|სალხინოში]] (ამჟამინდელი [[ვანის მუნიციპალიტეტი]]). 9 წლის იყო როცა მამა გარდაეცვალა და იზრდებოდა ობლობასა და სიღარიბეში. 1912 წელს ის შეიყვანეს [[ქუთაისი]]ს ქართულ გიმნაზიაში, 1918-1921 წლებში სწავლობდა [[ვანი]]ს ახლადგახსნილ გიმნაზიაში, ხოლო 1923 წელს დაამთავრა [[თბილისი]]ს მე-3 ჰუმანიტარულ-ტექნიკური (ყოფილი ქართული) გიმნაზია. 1923 წელს ჩაირიცხა [[თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი]]ს ფილოსოფიის ფაკულტეტზე, რომელიც დაამთავრა 1927 წელს.

 

 

1925 წელს გამოაქვეყნდა პირველი ბროშურა თემაზე — „გოგია უიშვილი, ლიტერატურული გასამართლება“. 1929-1936 წლებში ლუკა ციხისთავთან, შალვა სიხარულიძესთან და ბახტაძესთან თანაავტორობით ორ წიგნად გამოსცა „კლასთან ბრძოლის ისტორია“, სახელმძღვანელო ათწლედებისა და ტექნიკუმების უფროსი კლასებისათვის.

 

1937 წელს დავით ლორთქიფანიძემ სამეცნიერო-პედაგოგიური მოღვაწეობა დაიწყო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში. უნივერსიტეტში ის გარდაცვალებამდე მუშობდა სხვადასხვა ხარისხით: დოცენტად (1937-1948), პროფესორად (1943-1963), პედაგოგიკის კათედრის გამგედ (1963-1985), პროფესორ კონსულტანტად (1985 წლიდან).

 

1944 წელს [[რუსეთის სფსრ]] პედაგოგიკის მეცნიერებათა აკადემიაში დაიცვა სადოქტორო დისერტაცია.

 

 

 

1968 წლის 2 თებერვალს ლორთქიფანიძე გახდა პირველი ქართველი მეცნიერი, რომელიც არჩეულ იქნა პედაგოგიკის სპეციალობაში საბჭოთა კავშირის პედაგოგიკის მეცნიერებათა აკადემიის წევრ კორესპონდენტად, ხოლო 1974 წლის 4 მარტს ამავე აკადემიის ნამდვილ წევრად, აკადემიკოსად.