ანშლუსი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შეუმოწმებელი ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
მ →წინა მოვლენები: clean up, replaced: ფაქტიურად → ფაქტობრივად (2) using AWB |
||
ხაზი 8:
[[ავსტრია-უნგრეთი]]ს დაშლის შემდეგ, პირველი მსოფლიო ომის შედეგად [[მსოფლიოს პოლიტიკური რუკა|პოლიტიკურ რუკაზე]] გაჩნდა ორი დიდი [[გერმანელები|გერმანული]] სახელმწიფო: გერმანია და ავსტრია. უკანასკნელი ითვლება არასიცოცხლისუნარიანად და ხელოვნურად წარმოდგენილად თავის არცთუ ისე დიდ საზღვრებში და ამიტომ მან დაკარგა ძირითადი სამრეწველო უნარი. გერმანიასთან ხელახალი შეერთების მოძრაობა ორივე მხრიდან ძლიერი იყო, ძირითადად ომის შემდეგ პერიოდში. [[ვერსალის სამშვიდობო ხელშეკრულება (1919)|ვერსალისა]] და [[სენ-ჟერმენის სამშვიდობო ხელშეკრულება (1919)|სენ-ჟერმენის ხელშეკრულებებსა]] (1919) და [[ჟენევის პროტოკოლი|ჟენევის პროტოკოლში]] (1922 წლის ოქტომბერი) იყო სტატიები ანშლუსის აკრძალვაზე. [[1931]] წლის მართში გერმანიისა და ავსტრიის მთავრობებმა გამოთქვეს წინადადება [[საბაჟო კავშირი|საბაჟო კავშირზე]]. გამარჯვებული ქვეყნები ეწინააღმდეგებობენ მას.
გერმანიის ხელისუფლებაში [[ჰიტლერი]]ს მოსვლიდან ანშლუსი გერმანიის საგარეო პოლიტიკის ძირითად კურსად იქცა. ავსტრიის ყველა სახელმწიფო სტრუქტურა თვალთვალდებოდა გერმანიის საიდუმლო დაზვერვის მიერ. 1933 წლის აპრილში პუნქტი ანშლუსზე მოხსნილ იქნა [[ავსტრიის სოციალ-დემოკრატიული პარტია|ავსტრიელ სოციალ დემოკრატთა]] პროგრამიდან. უფრო გვიან, [[19 ივნისი|19 ივნისს]], კანცლერმა [[ენგელბერტ დოლფუსი|ენგელბერტ დოლფუსმა]] ავსტრიის ტერიტორიაზე [[ნსდაპ]]-ის მოქმედებები აკრძალა. ამის შემდეგ, მმართველმა ჯარებმა და [[ჰეიმვერი|ჰეიმვერმა]] მოაწყვეს [[1934 წლის თებერვლის აჯანყება ავსტრიაში]], დოლფუსმა გააერთიანა მემარჯვენე ძალათა კავშირი და ეკლესიები და გამოაცხადა 1934 წლის "მაისის კონსტიტუცია".
[[1934]] წლის [[25 ივნისი|25 ივნისს]], დაახლოებით შუადღეს, 154 ავსტრიელი-ესესელი [[SS]]-ის 89-ე ავსტრიული დანაყოფიდან, ავსტრიის სამოქალაქო გვარდიიის ფორმაში გადაცმულები, შევარდნენ კანცელარიაში და დაატყვევეს კანცლერი დოლფუსი, მისი გადადგომის მოთხოვნით, რათა ახალი კანცლერი გამხდარიყო [[ანტონ რინტელენი]]. დოლფუსმა სერიოზული ჭრილობების მიუხედავად უარი განაცხადა. მას წინ დაუდეს კალამი და ქაღალდი, ჩასჩიჩინებდნენ, რომ აღმოუჩენდენ სამედიცინო დახმარებას და კვლავ სთხოვეს გადადგომა. მან არც ექიმი მიიღო და არც მღვდელი. რამდენიმე საათის შემდეგ დოლფუსი გარდაიცვალა, მაგრამ ისე, რომ არ დაურღვევია ფიცი. იმავე დროს, მთავრობამ პარლამენტის შენობას ალყა შემოარტყა. საღამოს გახდა ცნობილი, რომ დოლფუსს ღიად უჭერდა მხარს მუსოლინი, საპასუხოდ დაიწყო გადატრიალება, მობილიზირდა ხუთი დივიზია, რომლებიც სწრაფად მოდიოდნენ [[ბრენერი (უღელტეხილი)|ბრენერის უღელტეხილით]] ავსტრიის საზღვრებთან. 19 საათში აჯანყებულები გამოუვალ მდგომარეობაში დანებდნენ.
გასაგებია, ბინძური მეთოდები ყოველთვის არ იძლევა შედეგს, ამიტომ გერმანულმა მმართველობამ შეცვალა ტაქტიკა, მუშაობაში ჩართო [[უსაფრთხოების სამსახური (სდ)|სდ]] და [[გესტაპო]] და მნიშვნელოვნად გაზარდეს მუშაობა ავსტრიის მთავრობასთან, რომელსაც მეთაურობდა კანცლერი [[კურტ ფონ შუშინგი]]. ამავდროულად, გერმანიის სპეცსამსახურებმა თავიანთი მოქმედება გაააქტიურეს ავსტრიელ ნაცისტთა შორის. მაგალითად, ავსტრიის ნაცისტთა პარტიის ერთერთი ლიდერი, ინჟინერ რეინტალერი, ჯერ კიდევ 1934 წლის შემოდგომიდან საიდუმლოდ იღებდა მიუნხენიდან 200 ათას მარკას ყოველთვიურად. [[1936]] წლის [[11 ივლისი|11 ივლისიდან]] შუნინგმა გააფორმა ხელშეკრულება გერმანიასთან, რომლითაც ავსტრია
1938 წლის [[12 თებერვალს]] კანცლერი შუნინგი გამოძახებულ იქნა ჰიტლერის რეზიდენციაში, [[ბერჰტესგადენი|ბერჰტესგადენში]], სადაც მოაწერეს ხელი სამპუნქტიან ულტიმატუმს , ქვეყანა
# ავსტრიელ ნაცისტთა ლიდერი, [[არტურ ზაის-ინკვართი]] დაინიშნა შინაგან საქმეთა მინისტრად, იმიტომ რომ მთლიანად გაეკონტროლირებინათ ავსტრიის პოლიცია;
# გამოცხადდა ახალი პოლიტიკური ამნისტია ნაცისტებისთვის, განსხვავებული დანაშაულებების გარეშე;
| |||