ნიკოლო მაკიაველი: განსხვავება გადახედვებს შორის

მაკიაველმამაკიაველიმ, როგორც ისტორიკოსმა, მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა ისტორიოგრაფიის განვითარებაში. მაკიაველი აგრეთვე იყო მწერალი, კომედიოგრაფი. წერდა უმეტესად არისტოფანეს ტერენციუსისა და პლავტუსის მიბაძვით(«ანდრია», «კლაცია»), მაგრამ «მანდრაგორათი» (დაახ. [[1512]] წ.) მკვეთრად გაემიჯნა ლათინურ კომედიას და მიუახლოვდა [[ჩინკვეჩენტო]]ს თხრობით ლიტერატურას. ეს ნაწარმოები მიჩნეულია აღორძინების ხანის საუკეთესო კომედიად. მასში წარმოსახულია მაშინდელი ფლორენციული საზოგადოების სატირული სახე. აღსანიშნავია ასევე მისი წიგნი «დიალოგი ენის თაობაზე», რომელშიც იგი ენის წარმოშობის არსებით საკითხებს ეხება და ლექსები (საკარნავალო სიმღერები, სტანსები, სერენადები, სონეტები და სხვა). ტრაქტატში «სამხედრო ხელოვნების შესახებ» ([[1521]] წ.) მაკიაველი მკაცრად აკრიტიკებდა დაქირავებული ჯარის სისტემას და წამოაყენა მათი ხელმწიფის მორჩილებაში მყოფი მუდმივი ჯარით შეცვლის იდეა.

მისი წიგნი ({{lang-it|Il Principe}}), რომელიც მისი გარდაცვალებიდან 5 წლის შემდეგ, [[1532]] წელს გამოიცა, წარმოადგენს საკუთარი გამოცდილების და მის მიერ უძველესი [[ისტორია|ისტორიის]] შესწავლის ნაყოფს. მაკიაველი ამ ნაშრომში გვაძლევს [[რეალიზმი]]ს ერთ-ერთ დრომოუჭმელ ნორმას, რომლის მიხედვითაც პოლიტიკის წარმოება, რომელიც გულისხმობს ხალხისადმი პასუხისმგებლობას, არ შეიძლება ეფუძნებოდეს მორალს, როგორც ეს კერძო ურთიერთობს შეეფერება. მაკიაველს სჯეროდა, რომ გრძნობების გარეშე, მორალზე დაუფუძნებლად მოქმედება არის წარმატების საწინდარი. ეს გაკვეთილი მან მისი ბატონის, [[ცეზარე ბორგიაბორჯია]]ს ქმედებების შესაწვლისას შეიძინა.

== ლიტერატურა ==