რუსთველოლოგია: განსხვავება გადახედვებს შორის

რუსთველოლოგიის ისტორიაში ნაყოფიერი აღმოჩნდა XIX საუკუნის II ნახევარი, როცაროდესაც განსაკუთრებული ინტერესი ვეფხისტყაოსნისადმი მჭიდროდ დაუკავშირდა ამ ხანებში გაღვივებულ დიდ ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობას. ჩვენი პოეტური კულტურის უპირველესი ძეგლი ქართველი ხალხის ეროვნული თვითმყოფობის ყველაზე მეტყველ საბუთად იქნა მიჩნეული. აღსანიშნავია ამ თვალსარზისით [[ილია ჭავჭავაძე|ილია ჭავჭავაძის]], [[აკაკი წერეთელი|აკაკი წერეთლის]], [[იაკობ გოგებაშვილი]]ს, [[ვაჟა-ფშაველა]]სა და სხვების წერილები, რომლებშიც მხატვრული თავისებურებების წარმოჩენასთან ერთად არ იყო უგულებელყოფილი პოემაში დადასტურებული მაღალი საკაცობრიო იდეალები. ქართველოლოგიის ხრდისა და განვითარების შესამაბისად რომლის მომდევნო ეტაპზე მნიშვნელოვანია [[ნიკო მარი]]ს შრომები. მათ ღირსებებს განსაზღვრავს მკაცრი დილოლოგიური მეთოდები, ტექსტოლოგიურ ძიებათა მაღალი დონე. ამასთან ნ. მარმა, ერთ-ერთმა პირველთაგანმა, ვეფხისტყაოსნის რთული პრობლემატიკა წარმოადგინა როგორც აღმოსავლეთ, ისე დასავლეთ მწერლობის შუქზე. XX საუკუნის დასაწყისიდანვე რუსთველოლოგიის საკითხებზე ინტენსიურად მუშაობდნენ ა. სარაჯიშვილი, [[ექვთიმე თაყაიშვილი]], დ. კარიჭაშვილი, [[იუსტინე აბულაძე]], [[სარგის კაკაბაძე]] და სხვები. [[ ივანე ჯავახიშვილი|ივანე ჯავახიშვილმა]] „ქართველი ერის ისტორიის“ II ტომი (1914) ვრცელი გამოკვლევა მიუძღვნა შოთა რუსთაველსა და მის ეპოქას.

ამ ხნის მანძილზე საგულისხმო გამოკვლევები გამოაქვეყნეს [[ივანე ჯავახიშვილი|ივანე ჯავახიშვილმა]], [[კორნელი კეკელიძე]]მ, [[აკაკი შანიძე]]მ, [[იუსტინე აბულაძე]]მ, [[პავლე ინგოროყვა]]მ, [[სარგის კაკაბაძე]]მ, [[შალვა ნუცუბიძე]]მ, [[ალექსანდრე ბარამიძე]]მ, [[ვუკოლ ბერიძე]]მ, [[სოლომონ იორდანიშვილი|სოლომონ იორდანიშვილმა]], [[გიორგი წერეთელი (ენათმეცნიერი)|გიორგი წერეთელმა]], [[ილია აბულაძე]]მ, [[ივანე გიგინეიშვილი|ივანე გიგინეიშვილმა]] და სხვებმა. ვრცელ მონოგრაფიულ ნაშრომთაგან აღსანიშნავია [[შალვა ნუცუბიძე|შალვა ნუცუბიძის]] „რუსთაველის შემოქმედება“ (რუსულ ენაზე, 1958); [[ალექსანდრე ბარამიძე|ალექსანდრე ბარამიძის]] „შოთა რუსთაველი“ ([[1975]]); [[გაიოზ იმედაშვილი]] „ვეფხისტყაოსანი და ქართული კულტურა“ ([[1968]]), ნ. ნათაძის „რუსთველური მიჯნურობა და რენესანსი“ (1965); [[სარგის ცაიშვილი]] „ვეფხისტყაოსნის ტექსტის ისტორია“ (ორ ტომად, [[1970]]) და სხვა.