გეორგიევსკის ტრაქტატი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
მ 95.137.187.137-ის რედაქტირებები გაუქმდა; აღდგა SHOTHA-ის მიერ რედაქტირებული ვერსია |
|||
ხაზი 28:
[[ირანი]]სა და [[ოსმალეთი]]ს მხრიდან მზარდი საშიშროება საქართველოს სახელმწიფოებრივ არსებობას საფრთხის ქვეშ აყენებდა. ქართლ-კახეთის მეფე [[ერეკლე II]]-ს ერთადერთ გამოსავლად რუსეთთან კავშირის გამყარება მიაჩნდა.
XVIII საუკუნის 80-იან წლებში მკვეთრად შეიცვალა რუსეთის მმართველი წრეების დამოკიდებულება საქართველოსადმი. მას შემდეგ, რაც რუსეთმა თავისი გავლენა ყირიმზე გაავრცელა და მისი საზღვრები თითქმის კავკასიონის ქედს მიებჯინა, საიმპერატორო კარს აშკარად გაუძლიერდა ინტერესი ამიერკავკასიისადმი. თუკი აქამდე საქართველოს მეფეების თხოვნას კავკასიონის გადმოღმა ქვეყნების საქმეებში აქტიური ჩარევის შესახებ რუსი პოლიტიკოსები მაინცდამაინც დიდის ხალისით არ ეკიდებოდნენ, ახლა საწინააღმდეგო მდგომარეობა
1782 წლის ბოლოს ერეკლე II-მ [[ეკატერინე II]]-ს მიმართა თხოვნით საქართველო რუსეთის მფარველობის ქვეშ აეყვანა. [[ამიერკავკასია]]ში რუსეთის პოზიციების გამყარების მიზნით ეკატერინე II-მ თავად [[პავლე პოტიომკინი|პავლე პოტიომკინს]] გაფართოებული უფლებამოსილება მიანიჭა ერეკლე მეფესთან სამოკავშირეო შეთანხმების მისაღწევად. ქართული მხრიდან მეფის მიერ ხელდასმული იყვნენ თავადები [[მუხრანბატონი, იოანე|ი. ბაგრატიონი]] და [[გარსევან ჭავჭავაძე]].
| |||