ვიტორიო ემანუელე II: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შეუმოწმებელი ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
მ r2.7.2+) (ბოტის შეცვლა: el:Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄ |
No edit summary |
||
ხაზი 2:
'''ვიტორიო ემანუელე II''' ([[იტალ.]] Vittorio Emanuele II) ([[14 მარტი]] [[1820]] - [[9 იანვარი]] [[1878]]) [[სავოის დინასტია|სავოის დინასტიიდან]], [[სარდინია|სარდინიის]] მეფე [[1849]] - 1878 წლებში, [[იტალია|იტალიის]] მეფე [[1861]] - 1878 წლებში. [[კარლო ალბერტო I (სარდინია)|კარლო ალბერტოსა]] და [[ტერეზა ტოსკანელი]]ს ვაჟი. იქორწინა [[1842]] წელს ადელაიდაზე, [[ავსტრია|ავსტრიის]] ერცჰერცოგის, რენეს ასულზე და [[1869]] წელს, როზაზე, მირიფიორის გრაფზე.
ვიტორიო ემანუელე გამეფდა მამამისის გადადგომისა და პიემონტის ჯარების ავსტრიასთან დამარცხების შემდეგ. გამეფების შემდეგ მან პირველ რიგში ზვი დადო ავსტრიელებთან. ამით მან ისეთი უკმაყოფილება გამოიწვია, რომ დეპუტატებმა ზავის რატიფიკაციაზე უარი თქვეს. ვიტორიო ემანუელემ დაითხოვა პარლამენტი და ახალი არჩევნები დანიშნა, თან დაიმუქრა, რომ თუ ზომიერი პარტიები არ იქნა არჩეული, საერთოდ გააუქმებდა [[კონსტიტუცია]]ს. არჩევნებმა გაამართლეს მეფის იმედები. პარლამენტშიც და კარზეც დამკვიდრდნენ ზომიერები, რომლებსაც შეეძლოთ სარდინიის მიმართვა მთელი იტალიისთვის
მეფე, მიუხედავად ნადირობით გატაცებისა და სასიყვარულო თავგადასალებისა, მამაცი ადამიანი იყო. იგი არ იყო განსაკუთრებული ჭკუის პატრონი და ჯარისკაცული უხეშობის მიუხედავად ფლობდა მალავდა საღ აზრს და გამჭრიახობას. მას ესმოდა რომ [[ალპები]]თ დაცული და [[საფრანგეთი]]ს მიერ მხარდაჭერილი [[პიემონტი]] შესაძლოა გამხდარიყო იტალიელი პატრიოტების ცენტრი. ამისთვის საჭირო იყო შიდა პოლიტიკაში ლიბერალიზმი, ხოლო საგარეო ურთიერთობებში ავსტრიისადმი სიმკაცრის შენარჩუნება. ამ ორი პრინციპით იგი მმართველობის მთელი პერიოდის განმავლობაში ხელმძღვანელობდა და ამაში მდგომარეობდა მისი ისტორიული როლი იტალიის გაერთიანების საქმეში. დანარჩენი კი სხვებმა გააკეთეს.
| |||