ფრესკა: განსხვავება გადახედვებს შორის

ცაცხვის თაბაშირი შვიდ ფენად იდებოდა, ქვედა ფენებზე სილას ამატებდნენ ხოლო ზედა ფენებში მარმარილოს პატარა კენჭებს. ფენებს რომ არ გასჩენოდა ბზარები, ხსნარში ამატებდნენ ცოტაოდენ წყალს, ყოველი ფენის დამატებით იგი სქელდებოდა. სრული გამაგრებისთვის ამატებდნენ რძეს, აგურის ნატეხებს და იშვიათ შემთხვევებში კანაფს. თაბაშირის რამდენიმე ფენა ხელს უშლიდა სწრაფად გაშრობას, რაც აძლევდათ საშუალებას დიდი ხანი ემუშავათ სველ ზედაპირზე. საღებავის დამაკავშირებელი ნივთიერებები დამოკიდბული იყო ფენებში გამოყეებულ პიგმენტებზე. ფრესკის გაშრობის შემდეგ მას უსმევდნენ ზეთის ნარევს და ახურებდნენ რომ თავი დიხხანს შეენახა.

 

უძველესი ბიზანტიური ფრესკების შესრულებას აღწერს ხატმწერი დიონისია(XVIIს.) ფრესკების მაშტაბის გამო, ბიზანტიური სტილი მოითხოვდა დიდ დროს. თაბაშირის შრეები შემცირდა ორამდე, ხსნარში მარმარილოს პატარა ქვების ნაცვლად ქვედა ფენებში ჩალას ატანდნენ, ხოლო ზედა ფენებში სელსა და კანაფს, ისინი ნესტს კარგად იჭერდნენ. ბზარებისგან თავის დასაცავად იყენებდნენ კირის ხსნარს. თაბაშირის ზედა ფენა მთლიანად ერთ დროულად იფარებოდა,

ადრეული მაგალითი ბიზანტიური ფრესკების (500–850 წლებში) შეინახა რომაულმა ეკლესიამ სანტა მარიამ. ამ ნახატის ზედაპირი ისევე იყო გაპრიალებული როგორც, ძველი რომაული ფრესკები, შემდგომში ბიზანტიელმა მხატვრებმა ამ ტექნიკაზე უარი თქვეს.

 

იტალიური ხატმწერა, როგორ სხვა დიდი ხანი მისდევდნენ ბიზანტიურ სტილს. მხოლოდ მე–13 საუკუნეში დაიწო თვით განვითარება. პირველად წმინდა ფრესკა აღწერა 1447 წელს ჩენინო ჩენინიმ.

წმინდა ფრესკის ხელობა შესრულების დროში აგებს ხელობა „სეკოსთან“ მაგრამ ჯობნის მას ფერების სიმდიდრეში, იმიტომ რომ მშრალ თაბაშირზე დადებული საღებავი სწრაფად მაგრდება, შედარებით „სეკო“ სველზე შესრულებული უფრო დიდხანს ძლებს. ფრესკების ნაკლად შეიძლება ჩაითვალოს მცირეოდენი საღებავები, რომლებიც იმ დროისთვის იყო ცნობილი.

 

 

==რესურსები ინტერნეტში==