ფიქალი: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''ფიქალი''' — [[მეტამორფული ქანები|მეტამორფული ქანი]], რომელსაც ახასიათებს წაგრძელებული ან ფირფიტისებრი ფორმის [[მინერალები]]ს თითქმის ურთიერთპარარელური განლაგება და თხელ ფირფიტებად დაპობის უნარი — ფიქლებრიობა. რეგიონული [[მეტამოფრიზმიმეტამორფიზმი]]ს ხარისხის მიხედვით განარჩევენ ფიქლების ძირითად ჯგუფს: სუსტად მეტამორფიზებულს (თიხაფიქლები, ნახშირიანი ფიქლები, კარბონატული ფიქლები, ბითუმიანი ფიქლები და სხვ.) და ძლიერ მეტამორფიზებულ-კრისტალურ ფიქლებს. მათ შორის გარდამავალი ადგილი უკავია [[ფილიტი|ფილიტს]], ქლორიტიან ფიქლებს და ეგრეთ წოდებულ მწვანე ფიქლებს, რომელიც შეიცავს [[ქლორიტი|ქლორიტს]], [[ეპიდოტი|ეპიდოტს]], [[ამფიბოლები|ამფიბოლებს]].

20[[XX საუკუნე|XX საუკუნის]] დასაწყისში ფიქალი როგორც კარგი ელექტრული იზოლატორი და ცეცხლგამძლე მასალა გამოიყენებოდა ელექტრონული ფარებისა და მსხვილი ელექტროძრავებისათვის. გამოიყენება აგრეთვე დანის სალეს ქვად. თერმომედეგობისა და ქიმიური ინერციულობის გამო ფიქალი იყენება ბილიარდის მაგიდის ასაგებად.

18XVIII-19XIX საუკუნეებში სკოლებში ფიქალს იყენებდნენ როგორც სკოლის დაფებს და ასევე ინდივიდუალური ფიქლური დამწერლობისთვის, რომელზედაც ცარციცარცით ან საკუთრივ ფიქლებით სწერდნენ. მაღალხარისხიანი ფიქალი გამოიყენება როგორც საფლავის ქვა და მემორალური დაფა.

ევროაში[[ევროპა]]ში ფიქლების მოპოვების ადგილებია: [[უელსი]], [[კორნუოლი]] (სახელგანთქმული სოფელი [[დელაბოლე]]), [[კამბრია]], [[დიდი ბრიტანეთი]]; [[საფრანგეთი]] ([[ანჟუ]], [[ლუარის ხეობა]], [[არდენები]], [[ბრეტანი]], [[სავოია]]); [[ბელგია]] (არდენები); [[ლიგურია]], ჩრდილოეთი [[იტალია]] , განსაკუთრებით [[ლავანია]]სა და ფონტანაბუონის ხეობა; [[პორტუგალიის]] ჩრდილოეთ ნაწილში, [[ვალონგუ]]; ესპანეთი; [[გერმანია]] (მდინარე მოზელის რეგიონი, [[ჰუნსრიუკი]], [[ეიფელი]], [[ვერტერვალდი]], [[ტიურინგია]], [[ბავარიის]] ჩრდილოეთი); [[ნორვეგია]]. ფიქლების საბადოები ცნობილია აგრეთვე [[ჩრდილოეთი ამერიკა|ჩრდილოეთ]] და [[სამხრეთი ამერიკა|სამხრეთ ამერიკაში]].