კრიტიკამ სულ სხვადასხვაგვარი შეფასება მისცა ამ მოთხრობას. ზოგი მასში მარტოობის ტანჯვისა და ტრაგედიის სიმბოლოს ხედავს, ზოგს კი იგი გმირობისა და მამაცომისმამაცობის საწყისად მიაჩნია. ეს ალეგორიული ნაწარმოებია. მოთხრობის მთავარი გმირი, მოხუცი სანტიაგო, თითქოს მართლაც განიცდის მარცხს, მთელი ოთხმოცდახუთი დღის ტანჯვისა და წანწალის შემდეგ უშველებელ თევზს გადაეყრება, რის ვაივაგლახით დაიჭერს, მაგრამ საბოლოოდ ზვიგენები წაართმევენ, თვითონ კვლავ ხელცარიელი ბრუნდება შინ, მშიერი და გაწამებული. ამის მიუხედავად, ეს მოთხრობა მაინც ადამიანის უძლეველობასა და სულის გაუტეხლობას უმღერსუმღერის. მისი ფინალი მაინც საოცრად ოპტიმისტურია და ამით განსხვავდება ავტორის სხვა ნაწარმოებებისაგან. საინტერესოა თვითონ ჰემინგუეის სიტყვები ამ მოთხრობის შესახებ: {{ციტატა|ამჯერად მართლაც რომ გამიღიმა ბედმა, მოვახერხე გადმოცემა ადამიანის განცდები ისე, როგორც ჯერ არავის არ გადმოუცია. ეს იმიტომ მოვახერხე, რომ კარგ ბერიკაცსა და კარგ ბიჭს შევხვდი, - მწერლებმა კი ამ ბოლო ხანებში სულ დაივიწყეს ქვეყნად კეთილისა და კარგი რამის არსებობა".}}
