სიკვდილზე დაწესებული აკრძალვა

სიკვდილზე დაწესებული აკრძალვა — სიკვდილის სამართლებრივი აკრძალვა გარკვეულ ადგილებში, რაც ითვალისწინებს კანონის დამრღვევის ოჯახისთვის სხვადასხვა სახის ჯარიმის დაკისრებას.

ადგილები, სადაც არ შეიძლება სიკვდილი

წარსულში ეს გამოწვეული იყო რელიგიური ან პოლიტიკური მიზნით, რათა შეურაცხყოფა არ მიეყენებინათ წმინდა, საკრალური ადგილისთვის. ძველ ბერძნებისათვის ძვ. წ. V საუკუნიდან აკრძალული იყო სიკვდილი კუნძულ დელოსზე. ხშირად აღნიშნავენ, რომ სიკვდილი ასევე აკრძალულია დიდი ბრიტანეთის ვესტმინსტერის სასახლეში და თუ ვინმე იქ შემთხვევით გარდაიცვლება, იგი უნდა დაიკრძალოს მეფის ხარჯებით.

ჩვენს დროში, ზოგიერთ დასახლებულ პუნქტში მიიღეს კანონი სიკვდილის აკრძალვაზე, როგორც „სასოწარკვეთილების აქტი“, რომელიც გამოწვეული იყო ქალაქის სასაფლაოების გადავსებით და ამ აქტით იმედოვნებდნენ, რომ ხელისუფლება გამოყოფდა ახალ ადგილებს მიცვალებულთა დასაკრძალად.

მსგავსი კანონი მოქმედებს ლანხარონში (ანდალუზია, ესპანეთი), სამხრეთი საფრანგეთის სამ დასახლებულ პუნქტში — კიუნიო, ლე-ლავანდუ და სარპურანსი. ასეთივე კანონი მოქმედებს შპიცბერგენის არქიპელაგის ქალაქ ლონგიირში. ასევე წარდგენილია კანონპროექტი ბრაზილიის ქალაქ ბირიტიბა-მირიმში. ამ უკანასკნელ შემთხვევაში ქალაქის მერმა აღნიშნული კანონპროექტის მიღების საბაბად გამოაცხადა ის, რომ ქალაქის მახლობლად გაედინება რამდენიმე მდინარე, საიდანაც იღებენ სასმელ წყალს, რაც იმას ნიშნავს, რომ ახალი სასაფლაოები აბინძურებენ გარემოს და წარმოადგენენ საფრთხეს ადამიანის ჯანმრთელობისათვის.

ქალაქ ლონგიირში მოქმედებს კანონი, რომლის მიხედვითაც აკრძალულია სიკვდილი მის ტერიტორიაზე. თუ ვინმე გახდა მძიმედ ავადმყოფი და მის სიკვდილს საფრთხე დაემუქრა, პაციენტი დაუყოვნებლივ საზღვაო ან საჰაერო გზით უნდა გადაიყვანონ ნორვეგიის სხვა ნაწილში სადაც იგი გარდაიცვლება. თუკი ადამიანი გარდაიცვლება ქალაქში, მას მაინც ასაფლავებენ „დიდ მიწაზე“, ეს აუცილებლობა გამოწვეულია იმით, რომ სხეული მუდმივი გაყინვით დამარხვის მერე არ გაიხრწნება და არ მიიპყრობს ისეთი ცხოველების ყურადღებას როგორიცაა თეთრი დათვი.