პოლიფონია
 |
ამ სტატიაში არ არის მითითებული სანდო და გადამოწმებადი წყარო. ენციკლოპედიური სტატია უნდა იყოს გამყარებული სანდო და გადამოწმებადი წყაროებით - გთხოვთ გამართოთ ეს სტატია შესაბამისი წყაროების მითითებით. მასალა გადამოწმებადი წყაროების გარეშე ითვლება საეჭვოდ და შეიძლება წაიშალოს. იმ შემთხვევაში, თუ არ იცით, როგორ ჩასვათ წყარო, იხ. დახმარების გვერდი. სასურველია ამის შესახებ აცნობოთ იმ მომხმარებლებსაც, რომელთაც მნიშვნელოვანი წვლილი მიუძღვით სტატიის შექმნაში. გამოიყენეთ: {{subst:წყაროს მითითება|პოლიფონია}} |
პოლიფონია (ბერძ. πολύς — „მრავალრიცხოვანი“ და φωνή — „ხმა“) — ორი ან რამდენიმე დამოუკიდებელი, ფუნქციურად თანასწორუფლებიანი მელოდიის ერთდროული ჟღერადობა. პოლიფონიური მუსიკისთვის დამახასიათებელია ინტელექტუალიზმი, მხატვრულ-სახეობრივი განზოგადება, ობიექტურობა და ერთაფექტიანობა. მისთვის ტიპურია მუსიკალური მასალის უწყვეტი განვითარება, საწყისი ხასიათის ნაკლებინტენსიური გარდაქმნა.
პოლიფონია დაიბადა სავარაუდოდ, შუა საუკუნეების მიწურულს, ევროპულ ვოკალურ მუსიკაში პირველი შემორჩენილი ნიმუშები — ორგანუმები IX საუკუნით თარიღდება. XVIII საუკუნეში პოლიფონია განვითარების ყველაზე მაღალ წერტილს გეორგ ფრიდრიხ ჰენდელის და იოჰან სებასტიან ბახის შემოქმედებაში აღწევს. იქმნება ისეთი მნიშვნელოვანი მუსიკალური ფორმა, როგორიცაა ფუგა.
პოლიფონიური მუსიკისთვის დამახასიათებელ ხერხებს მიმართავენ მეოცე საუკუნის კომპოზიტორებიც.
