პეტრეს დაღმართი
პეტრეს დაღმართი (რუს. Петровский спуск) — ისტორიული ნავსადგური სანქტ-პეტერბურგის ცენტრში, მდინარე დიდ ნევაზე. მდებარეობს მთავარი საადმირალოს დასავლეთ პავილიონში.
პეტრეს დაღმართი Петровский спуск | |
---|---|
![]() ნევის ნავსადგური | |
კოორდინატები | 59°56′15″N 30°18′11″E / 59.9375° ჩ. გ. 30.303056° ა. გ. |
მდებარეობა | სანქტ-პეტერბურგი, რუსეთი |
არქიტექტორი | კარლ როსი |
მოქანდაკე | ანდრეი გოტმანი |
დაწყების თარიღი | 1820 |
დასრულების თარიღი | 1824 |
თარიღდება | 1820-1824 |
![]() |
ისტორია
რედაქტირებაისტორიულად საადმირალოს ფლიგელებს შორის სანაპიროს აშენებამდე მდებარეობდა საადმირალოს ნავსადგური[1].
პეტრეს დაღმართმა შემოინახა სახელწოდება, რომელიც უწოდეს მშენებლობის დროს. მან სახელი მიიღო იქვე მდებარე მოედნისაგან, რომელსაც ეწოდებოდა პეტრეს მოედანი. განსხვავებით დაღმართისაგან მოედანმა არაერთხელ გამოიცვალა სახელი (პეტრეს → სენატის → დეკაბრისტების → კვლავ სენატის).
პეტრეს დაღმართი ააშენა ინჟინერმა ანდრეი გოტმანმა სასახლის ნავსადგურთან ერთად 1820-1824 წლებში, რომელიც მდებარეობდა სასახლის გასასვლელში ნევაზე. თავად პეტრეს დაღმართი მდებარეობდა მთავარი საადმირალოს დასავლეთ პავილიონთან[2].
ვაზები
რედაქტირებაპეტრეს დაღმართზე აღმართეს პორფირის ვაზები. ისინი დაამონტაჟეს თუჯის კვარცხლბეკზე, ჩამოასხეს არქიტექტორ ლუდოვიკ შარლემანის პროექტის მიხედვით. აღნიშნული კვარცხლბეკები დაამზადეს სასახლის ნავსადგურის ლომების კვარცხლბეკთან ერთად.
პორფირის ვაზები დაამზადეს შვედეთში. 1830 წელს ისინი ჩამოტანეს რუსეთში, როგორც შვედეთის მეფის საჩუქარი და 1832 წლამდე ტავრიდის სასახლეში იმყოფებოდა. ამის შემდეგ იგი დაამონტაჟეს სასახლის ნავსადგურში ლომებთან ერთად. საადმირალოს სანაპიროს გახსნასთან დაკავშირებით კი გადაიტანეს ამ ადგილზე[3].
სქოლიო
რედაქტირება- ↑ Б. К. фон Миних. Диспозиция и церемониал торжественного въезда императрицы Анны Ивановны в С.-Петербург 16 генваря 1732 года. — Вып. 2. — СПб: Русский архив, 1867.
- ↑ Ю. М. Пирютко. Пристани. Городское хозяйство → Транспорт → Морской транспорт. Энциклопедия Санкт-Петербурга. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2011-08-25. ციტირების თარიღი: 2008-11-24.
- ↑ Нестеров В. В. Львы стерегут город. — Л.: Художник РСФСР, 1971.