ალექსანდრ ლოკშინი

ალექსანდრ ლაზარეს ძე ლოკშინი (რუს. Алекса́ндр Ла́заревич Локши́н; დ. 19 სექტემბერი, 1920, ბიისკი, ალთაის მხარე, დასავლეთ ციმბირი — გ. 11 ივნისი, 1987) — რუსი კლასიკური მუსიკის კომპოზიტორი.

ალექსანდრ ლოკშინი
ბიოგრაფია
დაბ. თარიღი	19 სექტემბერი, 1920(1920-09-19)
დაბ. ადგილი	Biysk
გარდ. თარიღი	11 ივნისი, 1987(1987-06-11) (66 წლის)
გარდ. ადგილი	მოსკოვი, რსფსრ, სსრკ
დასაფლავებულია	დონის სასაფლაო
საიტი	lokshin.org
ალექსანდრ ლოკშინი ვიკისაწყობში

მაჰლერისა და ალბან ბერგის თაყვანისმცემელმა, შექმნა საკუთარი მუსიკალური ენა; მან დაწერა თერთმეტი სიმფონია და სიმფონიური ნამუშევრები, მათ შორის: Les Fleurs du Mal (1939, ბოდლერის ლექსებზე), სამი სცენა გოეთეს ფაუსტიდან (1973, 1980 წწ.), კანტატა Mater Dolorosa (1977, ახმატოვას ლექსებზე რექვიემი). მხოლოდ მისი ნომერ 4 სიმფონიაა წმინდა ინსტრუმენტული; მისი ყველა სხვა სიმფონია მოიცავს ვოკალურ ნაწილებს. ლოშკინის ნომერ 3 სიმფონია დაიწერა კიპლინგის ლექსებზე, ხოლო ბალეტი Fedra დაიდგა ნომერ 4 სიმოფიის მუსიკიდან. ლოქსინმა ასევე დაწერა საფორტეპიანო ვარიაცის ციკლი მარია გრინბერგისთვის (1953) და კიდევ ერთი - ელენა კუშნეროვასთვის (1982).

ცხოვრება

ადრეული წლები

კომპოზიტორის მამა, ლაზარ ლოქშინი, იყო ბუღალტერი, ხოლო დედამისი, მარია კოროტკინა - ბებიაქალი.

ლოკშინის და, მარია, 1914 წელს დაიბადა. ოჯახი კომუნისტური რეპრესიების შედეგად დაზარალდა, ლოქსინის მამა მცირე მეურნეობის ბიზნესის გამო კაპიტალისტად კლასიფიცირდა. მათი მიწა და მესაქონლეობა ჩამორთმეული იყო და მარია სამედიცინო სკოლიდან გააძევეს იმის გამო, რომ ხუმრობდა.

მას შემდეგ, რაც ოჯახი ნოვოსიბირსკში გადავიდა, ახალგაზრდა ლოქშინის სკოლაში ასწავლიდნენ შესანიშნავი მასწავლებლები, რომლებიც მოსკოვიდან და სანქტ-პეტერბურგიდან ციმბირში გადაასახლეს. ცნობილმა პიანისტმა ალექსეი შტეინმა, სანქტ-პეტერბურგის კონსერვატორიის ყოფილმა პროფესორმა, ლოქშინს ფორტეპიანოს დაკვრის სწავლებას საფუძველი ჩაუყარა. 1936 წელს, შტინის სარეკომენდაციო წერილით ლოკშინი მოსკოვში ჩავიდა და შემოწმდა მოსკოვის კონსერვატორიის დირექტორის, გენრიხ ნეიგუას მიერ. იგი მოსკოვის მუსიკის ცენტრალურ სკოლაში ჩაირიცხა; ექვსი თვის შემდეგ სტუდენტად მიიღეს კონსერვატორიაში, სადაც კომპოზიტორ ნიკოლაი მიასკოვსკისთან ერთად სწავლობდა კომპოზიციას.

1941 წელს ლოქშინმა წარმოადგინა თავისი სიმფონიური ნაშრომი Les Fleurs du Mal (ჩაწერა BIS-მა, 2010), (როგორც მისი სადიპლომო ნამუშევარი მოსკოვის კონსერვატორიის დამთავრებისთვის). თუმცა, რადგან ჩარლზ ბოდელერის ლექსები ცენზორებმა კომუნისტური იდეოლოგიის საწინააღმდეგოდ მიიჩნიეს, ლოქშინს უარი ეთქვა მოსკოვის კონსერვატორიის დიპლომზე და არ მისცეს სახელმწიფო გამოცდების ჩაბარების უფლება. მიუხედავად ამისა, ის უკვე კომპოზიტორთა კავშირის წევრი იყო.

მეორე მსოფლიო ომი

მეორე მსოფლიო ომის დროს ლოქშინი მოსკოვში იმყოფებოდა, მოგვიანებით კი ნოვოსიბირსკში დაბრუნდა. 1941 წლის ივლისში იგი ჩაირიცხა ხალხის მოხალისეთა კორპუსში, მაგრამ კუჭის წყლულების ძლიერი შეტევების შემდეგ იგი სამხედრო სამსახურისთვის უვარგისად გამოცხადდა. ზაფხულის განმავლობაში და 1941 წლის შემოდგომის დასაწყისში მსახურობდა როგორც მეხანძრე, რომელიც საჰაერო დაბომბვის დროს მოსკოვის კონსერვატორიის სახურავზე ცეცხლგამჩენ ბომბებს აქრობდა; შემდეგ ის ნოვოსიბირსკში იქნა ევაკუირებული.

რესურსები ინტერნეტში

• Alexander Lazarevich Lokshin Web Site – here you can listen to his music and read in English most important fragments of his biography
• Lokshin page on the Rudolf Barshay web site
• Lokshin section of the Soviet Composers site maintained by Onno van Rijen
• The American Symphony Orchestra will perform the US Premiere of Symphony No 4 (1968) on February 24, 2010 [1]
• Leon Botstein and the American Symphony Orchestra Present "After the Thaw" Music of Post-Stalin Soviet Union at Lincoln Center on Wednesday, February 24. NeuFutur Magazine. 2010-02-04.
• Here one can get acquainted with music by Lokshin in perfect performances
• New York Concert Review. A word of explanation about Lokshin: he had been known early in his life as a leading expert on Mahler and Stravinsky and had been declared “a genius” by Shostakovich. He was not surprisingly denounced by the Soviet authorities as “decadent” and a “formalist” for the very reasons that his music may be treasured, as a natural outgrowth of the music of the preceding century. Once Stalin had died, Lokshin might have found a certain improved situation, and his 1955 clarinet quintet does reflect some flickers of optimism; tragically, though, he was also accused (falsely, as has only been settled in recent years) of being NKVD-KGB informer and was thus ostracized by even those who would have rallied to his side. In summary, for those wondering why an American premiere is occurring 31 years after the composer’s death and 63 years after the composition date, such tragic and criminal injustice is why – the morass of Soviet slander and obfuscation is slow to unravel. What is encouraging, though, is that there are always those interested in digging for the truth and for artistic treasure, no matter how many years later.