ოტო ფონ ბისმარკი: განსხვავება გადახედვებს შორის

[[1871]] წლის 18 იანვარს [[ვერსალი|ვერსალში]] ოფიციალურად გამოცხადდა [[გერმანიის გაერთიანება (1871)|გერმანიის იმპერიის ჩამოყალიბება]]. [[იმპერია|იმპერიის]] ჩამოყალიბების შემდეგ ბისმარკი, როგორც [[რაიხსკანცლერი]], თითქმის 20 წლის განმავლობაში ფაქტობრივად შეუზღუდავად მართავდა გერმანიას. რაიხსკანცლერობის პირველ პერიოდში იგი ეყრდნობოდა [[ეროვნულ-ლიბერალურ პარტია]]ს და ე. წ. "[[კულტურკამპფი]]ს" დროს მასთან ერთად გამოდიოდა კლერიკალური-პარტი-კულარისტული ოპოზიციის წინააღმდეგ, რომელსაც კათოლიკური ეკლესია უჭერდა მხარს. მკვეთრად რეაქციული გახდა ბისმარკის პოლიტიკა პოლონელთა ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობისა და გერმანიის პროლეტარიატის წინააღმდეგ განსაკუთრებული კანონის მეშვეობით ბისმარკი შეეცადა ჩაეხშო მზარდი მუშათა მოძრაობა და აელაგმა [[გერმანიის სოციალ-დემოკრატიული პარტია]]. მაგრამ ამ ფრონტალურმა შეტევამ მარცხი განიცადა. ბისმარკის რაიხსკანცლერობის დასასრულს ნათლად გამოიკვეთა მმართველი წრეების მისწრაფება მშრომელ მასებთან ბრძოლაში დიქტატორული მეთოდები ლიბერალური დემაგოგიით შეეცვალათ.

 

ნიღაბს ამოფარებულს, ისევე როგორც [[1878]] წლის [[ბერლინის კონგრესი|ბერლინის კონგრესზე]], მათი წინააღმდეგობები გერმანიის იმპერიის სასარგებლოდ გამოეყენებინა. [[1879]] წელს ბისმარკმა ხელი მოაწერა სამხედრო შეთანხმებას [[ავსტრია-უნგრეთი|ავსტრია-უნგრეთთან]], რომელიც [[იტალია|იტალიის]] შეერთების შემდეგ [[სამთა კავშირი|სამთა კავშირად გადაიქცა]] ([[1882]]). ამავე დროს ბისმარკი [[1887]] ე. წ. „გადაზღვევის ხელშეკრულებით“ ცდილობდა კეთილგანწყობა შეენარჩუნებინა რუსეთთანაც. ამგვარმა რთულმა დიპლომატიურმა მანევრირებამ ბოლოს და ბოლოს უარყოფითი შედეგი გამოიღო - 80-იანი წლების დასასრულს დაიწყო რუსეთ-საფრანგეთის დაახლოება, რაც [[1891]]-[[1893]] მათ შორის სამხედრო კავშირის დადებით დამთავრდა.