ქართულ-სელჩუკური ომები: განსხვავება გადახედვებს შორის

საქართველოს ასეთმა აქტიურობამ მუსლიმი ამირები აიძულა, უფრო მეტი ერთსულოვნებით შეკავშირებულიყვნენ და ქართველებისთვის წინააღმდეგობა შეერთებული ძალით გაეწიათ. „[[ილდეღიზიდები|აზერბაიჯანის ათაბაგმა]]“, [[სელჩუკთა სახელმწიფო|სელჩუკთა სულთანმა]], [[დიარბაქირი]]ს მმართველმა, [[შაჰ-არმენები|შაჰ-არმენმა]] და [[ბითლისი]]ს და [[სალთუკიდები|არზრუმის ამირებმაამირამ]] ლაშქარი შეკრიბეს და საქართველოს წინააღმდეგ დაიძრნენ, „მომართეს ქუემოკერძოსა ქუეყანასა სომხითისა და მოადგეს [[გაგის ციხე|ციხესა გაგისასა]], აიღეს იგი და მოაოჴრნეს ყოველი საზღვარნი“. ამის შემდეგ მუსლიმები ანისისკენ დაიძრნენ. მათ ლაშქარს [[ილდეღიზიდები|ილდეღიზი]] ათაბაგი შამსადინი სარდლობდა. სომეხი ისტორიკოსი ვარდან ბარძბერდეცი თავის „ისტორიაში“ გადმოგვცემს, რომ ოთხი წლის განმავლობაში ანისს მოსვენება არ ჰქონდა. საქართველოს თანდათან უჭირდა ბრძოლა ანისისათვის. ამიტომაც, როდესაც [[ილდეღიზიდები|ილდეღიზმა]] ამირამ გიორგი მესამეს ზავი შესთავაზა, საქართველოს მეფე მას კმაყოფილი დაეთანხმა. თანაც „უბოძა ანისი თვისსავე მემამულესა და ითაყვანა თავისა თვისისა ყმადა“. შამსადინმა ქალაქი [[შედადიანები|შედადიანებს]] გადასცა. ამირგად, ანისის ახალი მუსლიმი მმართველი საქართველოს მეფის ვასალი გამხდარა. ივ. ჯავახიშვილი მ. ბროსესთან ერთად ვარდან ბარძბერდეცის ცნობაზე დაყრდნობით ამ ფაქტს 1165 წლით ათარიღებს. <ref>ივ. ჯავახიშვილი, ქართველი ერის ისტორია, წ. II, გვ. 237-238: <blockquote>რაკი ვარდანი ამბობს, რომ არლსანი ანისს ოთხი წლის განმავლობაში მოსვენებას არ აძლევდაო, მ. ბროსესთან ერთად უნდა დავასკვნათ, რომ გიორგი მეფეს არსლანისათვის ანისი 1165 წ. უწყალობებია.</blockquote></ref>