ქართულ-სელჩუკური ომები: განსხვავება გადახედვებს შორის

1162ამის წელსშემდეგ ქართველები უფრო სამხრეთისკენ მიიწევენ. 1162 წელს გიორგი მესამემ „მიმართაქალაქ დიდად[[დვინი|დვინზე]] ქალაქად და სახელგანთქმულად დვინად, აწ რომელ არს არარატის ძირსა ზღვარი სომხეთისა და ადარბადაჯანისა“გაილაშქრა. თამარის ისტორიკოსის და მათე[[მათეოს ურჰაელისურჰაეცი]]ს სიტყვებიდან ირკვევა, რომ ბრძოლა ქალაქ [[დვინი]]სდვინის წინ გაიმართა, რის შემდეგაც ქართველები უკუქცეულ გადარჩენილ მტერს კვალ-და-კვალკვალდაკვალ ქალაქის კარამდე მიჰყვნენ და ზარდაცემულ ლაშქარს შიგ დვინში შეყვნენ, ქალაქი აიღეს და არაქრისტიანული მოსახლეობა დაარბიეს. ქართველთა მხედრობა შინ ნადავლით და ტყვეებით დატვირთული ქართველთა მხედრობა შინ დაბრუნდა. <ref>ი. ჯავახიშვილი, თხზულებანი თორმეტ ტომად, ტ. II, საქართველოს სსრ მეცნიერებათა აკადემია, თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი, თბილისი, 1983, გვ. 232-233</ref> [[დვინი]]ცდვინიც საქართველოს მეფის ძალაუფლებასმეფეს დაემორჩილა.

საქართველოს ასეთმა აქტიურობამ მუსლიმი ამირები აიძულა, უფრო მეტი ერთსულოვნებით შეკავშირებულიყვნენ და ქართველებისთვის წინააღმდეგობა შეერთებული ძალით გაეწიათ. „[[ილდეღიზიდები|აზერბაიჯანის ათაბაგმა]]“, [[დიარბაქირი]]ს მმართველმა, [[შაჰ-არმენები|შაჰ-არმენმა]], და [[ბითლისი]]ს და [[სალთუკიდები|არზრუმის ამირებმა]] ლაშქარი შეკრიბეს და საქართველოს წინააღმდეგ დაიძრნენ, „მომართეს ქუემოკერძოსა ქუეყანასა სომხითისა და მოადგეს [[გაგის ციხე|ციხესა გაგისასა]], აიღეს იგი და მოაოჴრნეს ყოველი საზღვარნი“. ამის შემდეგ მუსლიმები ანისისკენ დაიძრნენ. მათ ლაშქარს [[ილდეღიზიდები|ილდეღიზი]] ათაბაგი შამსადინი სარდლობდა. სომეხი ისტორიკოსი ვარდან ბარძბერდეცი თავის „ისტორიაში“ გადმოგვცემს, რომ ოთხი წლის განმავლობაში ანისს მოსვენება არ ჰქონდა. საქართველოს თანდათან უჭირდა ბრძოლა ანისისათვის. ამიტომაც, როდესაც [[ილდეღიზიდები|ილდეღიზმა]] ამირამ გიორგი მესამეს ზავი შესთავაზა, საქართველოს მეფე მას კმაყოფილი დაეთანხმა. თანაც „უბოძა ანისი თვისსავე მემამულესა და ითაყვანა თავისა თვისისა ყმადა“. შამსადინმა ქალაქი [[შედადიანები|შედადიანებს]] გადასცა. ამირგად, ანისის ახალი მუსლიმი მმართველი საქართველოს მეფის ვასალი გამხდარა.