ხელოვნებათმცოდნეობა: განსხვავება გადახედვებს შორის

[[XVIII საუკუნე|XVIII საუკუნის]] შუა წლებში მხატვრული ცხოვრების შეცვლილმა ვითარებამ ნიადაგი შეუქმნა სამხატვრო კრიტიკის გაჩენას (ლ. დე სენტ-იენი, დ.დიდრო). ი. ი. ვინკელმა შეიმუშავა ახალი შეხედულება ხელოვნებათ მცოდნეობის ისტორიაზე. მან უარყო „მხატვართა ისტორია“ და ხელოვნებათმცოდნეობა სახეცვლად, ორგანიზირებულ პროცესად აღიარა. მისი იდეალი ძველ ბერძნული ხელოვნება იყო (ისე როგორც იმ დროის ხელოვნეაბათმცოდნეობის უმეტესობისა). [[ძველი საბერძნეთი|ძველ ბერძნული]] ხელოვნების პირველი შეგნებული ცდები და ძირეული გამოკვლევები სწორედ ვინკელს ეკუთვნის. ვინკელმანის მოძღვრებამ დიდი გავლენა იქონია როგორც ხელოვნებაზე ასევა მეცნიერებაზე, მაგრამ ხელოვანებისმისეული ცალმხრივი შეფასება არ გაიზიარეს [[რომანტიზმი|რომანტიკოსებმა]], ისინი ევროპულ [[შუა საუკუნეები|შუა საუკუნეებს]] ხედავდნენ როგორც ხელოვნების ერთ-ერთ ღირებულებას. ხოლო ხელოვნების ისტორია უფრო უნივერსალურ პროცესად წარმოედგინათ. ეს წარმოდგენა ფილოსოფიურად განაზოგადა ჰეგელმა, რომლის მოღვაწეობა საფუძვლად დაედო კ. შნააზეს ისტორიად გააზრებულ მსოფლიო ხელოვნების ისტორიას. [[XIX საუკუნე|XIX საუკუნი]] I ნახევარში [[ფონ რუმორმა |კ. ფონ რუმორმა]] [[იტალია|იტალიური]] ხელოვნების ისტორიის კვლევა [[ფილოლოგია|ფილოლოგიური]] მეთოდებით დაიწყო და ამით მიუახლოვდა [[XIX საუკუნე|XIX საუკუნის]] II ნახევრის წამყვან ფილოლოგ მეცნიერებს- ძეგლთა შემგროვებელ [[ფ. კუგლერს |ფ. კუგლერს]], ლიტერატურული წყაროების შემსწავლელ [[ა.შპრინგერს |ა.შპრინგერს]] და სხვას.