თეიმურაზ I: განსხვავება გადახედვებს შორის

ახალი ელჩობით, რომელსაც თავადი მიშეცკი მეთაურობდა, რუსეთის მეფემ მხოლოდ ფულადი დახმარება აღმოუჩინადაეხმარა თეიმურაზს, სამხედრო დახმარებაზე კი უარი შემოუთვალა. კახეთის მეფისათვის რეალური სამხედრო დახმარების აღმოჩენა ანტისპარსული მოქმედება იქნებოდა, ეს კი მოსკოვის მეფის ინტერესებში არ შედიოდა. მოსკოვის მთავრობა თეიმურაზს ირანის შაჰთან მშვიდობიანი მოლაპარაკების შუამდგომლობას თავაზობდა. თავადი მიშეცკის ელჩობის მასალებიდან ჩანს, რომ ქართლის თავადები საიდუმო კავშირს ამყარებდნენ ტეიმურაზტან, ალექსანდრე იმერთა მეფესა და გურიელთან როსტომის ტბილისიდან გასადევნად. როსტომის განდევნის შემდეგ ქართლს თეიმურაზს მისცემდნენ და მისი ერთგული იქნებოდნენ. თეიმურაზი 1643 წლის 24 ნოემბერს მიშეცკის ეუბნებოდა, განსვენებული შაჰ-სეფიც მწერდა, რომ როსტომის თბილისიდან წაყვანა და ქართლის ჩემტვის მოცემა უნდოდა, მაგრამ, საუბედუროდ, გარდაიცვალაო<ref>„თავდი მიშეცკისა და დიაკი კლუჩარევის ელჩობა კახეთში, 1640-1643“, მ. პოლიევქტოვის გამ., ტფ., 1928, გვ. 150-151</ref>. როსტომს ეს ამბავი მხედველობიდან არ გამორჩენია და თეიმურაზი გაურთხილებია. მაგრამ თეიმურაზმა „ჩხუბისა და ავი საქმისაგან თავი არ აიღო და არ დასწყნარდა“, თუმცა როსტომ მეფეც აღიარებს, რომ „ქვეყანას ურბევდით და ბევრი ავი საქმე უქენითო“<ref>„ქრონიკები“, II, გვ. 463</ref>.