|
იმპერიის დამხობის შემდეგ, [[ბურბონთა რესტავრაცია|რესტავრაციის]] დროს, [[ბურბონი (დინასტია)|ბურბონებისაგან]] დევნილი “მეფის მკვლელი” იაკობინი და ნაპოლეონის კარის მხატვარტი ჟაკ ლუი დავიდი იძულებული შეიქმნა სამშობლოდან გადახვეწილიყო. სიცოცხლის ბოლო წლები მან [[ბრიუსელი|ბრისუსელში]] გაატრარა, სადაც დიდ დროს უთმობდა ახალგაზრდა მხატვრების აღზრდას.
== ბიოგრაფია ==
ჟაკ ლუი დავიდი (ფრანგ. Jacques-Louis David); (*30 აგვისტო 1748, პარიზი—29 დეკემბერი 1825, ბრიუსელი) — ფრანგი მხატვარი, ფრანგული ნეოკლასიციზმის დამაარსებელი. მხატვარმა პროფესიული განათლება პარიზის ფერმწერისა და ქანდაკების სამეფო აკადემიაში მიირო. 1774 წელს მან პირველი პრემია დაიმსახურა კონკურსში. ამან მას საშუალება მისცა ანტიკური ხელოვნების შესასწავლად იტალიაში გამგზავრებულიყო სახელმწიფო ხარჯით. იტალიაში მოგზაურობამ, მას თვალწინ გადაუშალა ანტიკური სამყაროს სიდიადე და მშვენიერება, რამაც დიდი გავლენა მოახდინა მის შემოქმედებაზე.
იმპერიის დამხობის შემდეგ, რესტავრაციის დროს, ბურბონებისაგან დევნილი “მეფის მკვლელი” იაკობინი და ნაპოლეონის კარის მხატვარტი ჟაკ ლუი დავიდი იძულებული შეიქმნა სამშობლოდან გადახვეწილიყო. სიცოცხლის ბოლო წლები მან ბრისუსელში გაატრარა, სადაც დიდ დროს უთმობდა ახალგაზრდა მხატვრების აღზრდას.[[1775]]—[[1780]] წლებში სწავლობდა [[რომი|რომის]] ფრანგულ აკადემიაში, სადაც ეცნობოდა [[ანტიკური ხელოვნება|ანტიკურ ხელოვნებას]] და [[რენესანსი|რენესანსის]] ეპოქის ოსტატთა შემოქმედებას. [[1783]] წელს აირჩიეს ფერწერის აკადემიის წევრად. აქტიურად მონაწილეობდა რევოლუციურ მოძრაობაში, [[1792]] წელს აირჩეულ იქნა [[კონვენტი|კონვენტის]] წევრად, მიემხრო რევოლუციონერთა [[რადიკალიზმი|რადიკალურ]]-[[ექსტრემიზმი|ექსტრემისტულ]] ფრთას [[მარატი, ჟან პოლ|მარატისა]] და [[რობესპიერი, მაქსიმილიან|რობესპიერის]] ხელმძღვანელობით. [[1794]] წელს რევოლუციონერული ხედვის გამო დაპატიმრებულ იქნა. [[1797]] წელს მოწმე გახდა [[პარიზი|პარიზში]] [[ბონაპარტი, ნაპოლეონ|ნაპოლეონის]] საზეიმო შემოსვლისა და მას მერე მისი მომხრე ხდება. [[1815]] წელს [[ვატერლოოს ბრძოლა|ვატერლოოსთან]] [[ბონაპარტი, ნაპოლეონ|ნაპოლეონის]] ჯარის დარამცხების შემდეგ გაიქცა [[შვეიცარია|შვეიცარიაში]], შემდგომ კი [[ბრიუსელი|ბრიუსელში]], სადაც ცხოვრების ბოლომდე დაჰყო. ▼დავიდი იზიარებდა განმანათლებლობის შეხედულებებს, რომ ხელოვნება ადამიანში მაღალ მოქალაქეობრივ გრძნობებს უნდა აყალიბებდეს. ეს აზრი მან ძველი რომის რესპუბლიკის ისტორიის მაგალითებით გადმოსცა. განმანათლებელთა შეხედულებების თაყვანისმცემელი, თავისუფლების და რესპუბლიკური იდეების მქადაგებელი მხატვარი 1789 წლის საფრანგეთის რევოლუციას აღფრთოვანებული შეხვდა. იგი რევოლუციის ერთ-ერთი ყველაზე აქტიური მონაწილე იყო. ის იყო ეროვნული კონვენტის დეპუტატი. მან მხარი დაუჭირა მეფის სიკვდილით დასჯას. მან მოაწყო და მხატვრულად გააფორმა მრავალი რევოლუციური ზეიმი.
რევოლუციის დროს თავისი რესპუბლიკური დემოკრატიული შეხედულებების გამოსახატავად სახელგანთქმულ მხატვარს ძველი რომის ისტორიისათვის მიმართვა აღარ უხდებოდა. მას შესაძლებლობა მიეცა ეს შეხედულებები თანამემანულეთა სახეებში გამოეხატა. იგი მათ პორტრეტებს ასრულებდა, მის წარმოსახვაში ისინი ძველი დროის გმირებს უტოლდებოდნენ. ამგვარ სულისკვეთებით შეიქმნა სურათი “მარატის სიკვდილი” რევოლუციის მოწინააღმდეგეებმა ავადმყოფ მარატთან შეაგზავნეს მკვლელი, რომელმაც სამკურნალო აბაზანაში მყოფი იაკობინთა ბელადი სიცოცხლეს გამოასალმა.
1794 წელს თერმიდორული გადატრიალების დროს მაქსიმილიან რობესპიერთან მეგობრობის გამო იაკობინი დავიდი დააპატიმრეს და მხოლოდ სახელგანთქმული მხატვრის დიდებამ შეუნარჩუნა მას სიცოცხლე. საპყრობილედან გამოსვლის შემდეგ დავიდმა პოლიტიკურ მოღვაწობას თავი დაანება.
1799 წელს ხელისუფლების სათავეში მოსულმა ნაპოლეონმა დაიახლოვა დავიდი და პრივილეგირებულ მხატვრად აქცია. დავიდის სურათები ხოტბას ასხამდნენ კონსულობის და იმპერიის ღირსეშანიშნავ ამბებს. ამდროინდელი სურათებიდან განსაკუთრებით აღსანიშნავია . “ნაპოეონის გადასვლა სან-ბერნარზე” და “ნაპოლეონის იმპერატორად კურთხევა”.
▲იმპერიის დამხობის შემდეგ, რესტავრაციის დროს, ბურბონებისაგან დევნილი “მეფის მკვლელი” იაკობინი და ნაპოლეონის კარის მხატვარტი ჟაკ ლუი დავიდი იძულებული შეიქმნა სამშობლოდან გადახვეწილიყო. სიცოცხლის ბოლო წლები მან ბრისუსელში გაატრარა, სადაც დიდ დროს უთმობდა ახალგაზრდა მხატვრების აღზრდას.[[1775]]—[[1780]] წლებში სწავლობდა [[რომი|რომის]] ფრანგულ აკადემიაში, სადაც ეცნობოდა [[ანტიკური ხელოვნება|ანტიკურ ხელოვნებას]] და [[რენესანსი|რენესანსის]] ეპოქის ოსტატთა შემოქმედებას. [[1783]] წელს აირჩიეს ფერწერის აკადემიის წევრად. აქტიურად მონაწილეობდა რევოლუციურ მოძრაობაში, [[1792]] წელს აირჩეულ იქნა [[კონვენტი|კონვენტის]] წევრად, მიემხრო რევოლუციონერთა [[რადიკალიზმი|რადიკალურ]]-[[ექსტრემიზმი|ექსტრემისტულ]] ფრთას [[მარატი, ჟან პოლ|მარატისა]] და [[რობესპიერი, მაქსიმილიან|რობესპიერის]] ხელმძღვანელობით. [[1794]] წელს რევოლუციონერული ხედვის გამო დაპატიმრებულ იქნა. [[1797]] წელს მოწმე გახდა [[პარიზი|პარიზში]] [[ბონაპარტი, ნაპოლეონ|ნაპოლეონის]] საზეიმო შემოსვლისა და მას მერე მისი მომხრე ხდება. [[1815]] წელს [[ვატერლოოს ბრძოლა|ვატერლოოსთან]] [[ბონაპარტი, ნაპოლეონ|ნაპოლეონის]] ჯარის დარამცხების შემდეგ გაიქცა [[შვეიცარია|შვეიცარიაში]], შემდგომ კი [[ბრიუსელი|ბრიუსელში]], სადაც ცხოვრების ბოლომდე დაჰყო.
დაკრძალულია წმინდა გუდულას სასაფლაოზე [[ბრიუსელი|ბრიუსელში]], ხოლო მისი გული კი – [[პარიზი|პარიზის]] [[პერ ლაშეზი|პერ ლაშეზის]] სასაფლაოზე.
|
