სერგო ზაქარიაძე: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''სერგო ალექსანდრეს ძე ზაქარიაძე''' (დ. [[18 ივნისი]]/[[1 ივლისი]], [[1909]], [[ბაქო]] ― გ. [[13 აპრილი]], [[1971]], [[თბილისი]]) — [[ქართველები | ქართველი]] მსახიობი, [[სსრკ |სსრკ]]-ის]] სახალხო არტისტი ([[1958]]).

ზაქარიაძის გმირთა ბუნებაში ვაჟკაცობა და ნებისყოფა ეხამებოდა ლირიზმს, სილბოს. მსახიობი თამაშობდა გმირულ, სახასიათო და კომიკურ როლებს. მარჯანიშვილის თეატრის სცენაზე შექმნილი როლებიდან აღსანიშნავია: რევოლუციონერი დომენრი ([[შალვა დადიანი| დადიანის]] „ნაპერწკლიდან", [[1937]]), ჯიბილო ([[კაკაბაძე, პოლიკარპე|კაკაბაძის]] „კოლმეურნის ქორწინება"ქორწინება“, [[1945]]), გიგაური ([[მოსაშვილი, ილო|მოსაშვილის]] „მისი ვარსკვლავი"ვარსკვლავი“, ყოფილი სსრკ-ის სახელმწიფო პრემია, [[1952]]), გიორგი ([[თაბუკაშვილი, რევაზ | თაბუკაშვილის]] „რაიკომის მდივანი"მდივანი“, [[1954]]). რომანტიკული ელფერით გამოირჩეოდა ზაქარიაძის მიერ შესრულებული როლები ბაგრატიონისა (სამსონიას „ბაგრატიონი"„ბაგრატიონი“, [[1944]]), ბახასი ([[ვაჟა-ფშაველა | ვაჟა-ფშაველას]] „მოკვეთილი"„მოკვეთილი“, [[1945]]), მეფე დავითისა ([[გოთუა, ლევან | გოთუას]] „დავით აღმაშენებელი"აღმაშენებელი“, [[1946]]), ბესიკ გაბაშვილისა ([[გოთუა, ლევან | გოთუას]] „მეფე ერეკლე"ერეკლე“, [[1942]]).

უარყოფით როლებს ზაქარიაძე ასრულებდა მგზნებარე მამხილებელი პათოსით, იგი დაუნდობლად ხდიდა ფარდას ადამიანურ მანკიერებებსა და ცხოვრების მახინჯ მოვლენებს. განსაკუთრებით დასამახსოვრებელია ამ მხრივ თინიბეგი [[მრევლიშვილი, მიხეილ | მრევლიშვილის]] „ზვავში"„ზვავში“ ([[1956]]). მახვილი კომედიური ნიუანსებით ძერწავდა მსახიობი სახასიათო როლებს (კავალერი რიპაფრატა, [[გოლდონი, კარლო | გოლდონის]] „სასტუმროს დიასახლისი"დიასახლისი“, [[1952]]).

შემოქმედებითი აზრის სიმწიფე, რომანტიკული მგზნებარება ახასიათებდა ზაქარიაძის მიერ რუსთაველის სახელობის თეატრის სცენაზე შესრულებულ როლებს:ქადაგი („ბახტრიონი"„ბახტრიონი“, ვაჟა-ფშაველას მიხედვით, [[1960]]), ფიროსმანი ([[ნახუცრიშვილი, გიორგი | ნახუცრიშვილის]] „ფიროსმანი"„ფიროსმანი“, [[1961]]). ნატიფი ფსიქოლოგიური ნიუანსებით, მღელვარე თანაგრძნობით დახატა ზაქარიაძემ ოიდიპოს მეფის სახე ([[სოფოკლე | სოფოკლეს]] „ოიდიპოს მეფე"მეფე“, [[1956]]), რომელშიც ადამიანის სულიერი სილამაზის, მისი გონების სიდიადის მაღალი რწმენა ჩააქსოვა, სატირული სიმძაფრით იყო აღჭურვილი მისი შუისკი ([[პუშკინი, ალექსანდრე | პუშკინის]] „ბორის გოდუნოვი"გოდუნოვი“, [[1957]]).

[[1934]] წლიდან მოღვაწეობდა [[კინო | კინოში]]. შეასრულა როლები: თორღვაი („უკანასკნელი ჯვაროსნები"ჯვაროსნები“, [[1934]]), შადიმან ბარათაშვილი („გიორგი სააკაძე"სააკაძე“, [[1942]]-[[1943]], სსრკ-ის [[სახელმწიფო პრემია]]), ფოსტალიონი გიორგი („დღე უკანასკნელი, დღე პირველი"პირველი“, [[1960]]), ხოლო [[1965]] წელს გიორგი მახარაშვილის როლის შესრულებით („ჯარისკაცის მამა"მამა“, [[1965]], [[ლენინური პრემია]], [[1966]]) ზაქარიაძემ საქვეყნოდ გაუთქვა სახელი ქართულ კინოს. ზაქარიაძე [[1955]]-[[1960]] წლებში სცენურ მეტყველებას ასწავლიდა თბილისის[[თბილისი]]ს თეატრალურ ინსტიტუტში.

დაჯილდოებულია [[ლენინის ორდენი | ლენინის ორდენით]], [[შრომის წითელი დროშის ორდენი | შრომის წითელი დროშის]] და [[საპატიო ნიშანი | „საპატიო ნიშნის"ნიშნის“]] ორდენებით.

[[კატეგორია: ლენინის ორდენის კავალრები]]

[[კატეგორია:დაბადებულიგარდაცვლილი 19091971]]