ქართული ცურვა: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შეუმოწმებელი ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
|||
ხაზი 4:
[[ჰენრი კუპრაშვილი]]ს მიერ გაცოცხლებული ქართული ცურვის უნიკალური სახეობანი: „ლაზური“, ანუ „[[თავისუფალი კოლხური]]“ და „ოკრიბულა“, (სპორტული სტილი), „[[ხელფეხშეკრული კოლხური]]“ (სამხედრო-საწვრთნელი სტილი); „აფხაზური“, „იბერიული“, „ქიზიყური“, „ხაშურული“, „თახვია“ (სავარჯიშო საწრთვნელი ყაიდები) ადამიანის წარმოდგენას ცვლის ცურვის შესახებ.
[[1960-იანები|1960-იანი]] წლების დასაწყისში, [[ანაკლია|ანაკლიის]] მახლობლად [[ერგეტა|სოფ. ერგეტაში]], [[მეგრელ|მეგრელ]] ბერიკაცს [[ლევან ქურსუა]]ს ([[1887]]-[[1969]]) აქვს მოყოლილი ქართული ლეგენდა, რომ უძველეს დროში [[კოლხები|კოლხი]] ([[ლაზები|ლაზი]]) და [[იბერია|იბერიელი]] მეომრები სამხედრო მომზადების დროს იყენებდნენ ხელფეხშეკრული ყაიდით ცურვას.(''[[ჰენრი კუპრაშვილი]]''. ქართული ცურვა. სახელმძღვანელო. მეორე გამოცემა. ქუთაისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის გამომცემლობა. [[ქუთაისი]]. 2005)
ერთი შეხედვით, ეს შეიძლება ახირებადაც კი მოეჩვენოს ზოგიერთს, მაგრამ სინამდვილეში იგი მეომრის აღზრდისა და ჩამოყალიბების უფრო ღრმად გააზრებულ [[ფსიქოლოგია|ფსიქოლოგიურ]] საფუძველს ემყარება. კერძოდ, ხელფეხშეკრული (როდესაც ოთხივე კიდურია გაკოჭილი) ცურვა ორ მიზანს ისახავდა:
| |||