აღმოსავლეთი კავკასიონი: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''აღმოსავლეთი კავკასიონი''', კავკასიონის[[კავკასიონი]]ს მთიანეთის აღმოსავლეთი ნაწილი, მყინვარწვერიდან ილხიდაღის[[ილხიდაღი]]ს მწვერვალამდე, [[ჩრდილოეთი ოსეთი|ჩრდილოეთ ოსეთის]], ჩეჩნეთის[[ჩეჩნეთი]]ს, ინგუშეთის[[ინგუშეთი]]ს, [[დაღესტანი|დაღესტნის]], საქართველოსა[[საქართველო]]სა და აზერბაიჯანის[[აზერბაიჯანი]]ს ფარგლებში.

აღმოსავლეთი კავკასიონში შედის მთავარი წყალგამყოფი, გვერდითი ([[პირიქითის ქედი|პირიქითის]], [[ბოღოზის ქედი|ბოღოზის]], [[ნუკატლის ქედი|ნუკატლისა]] და [[სამურის ქედი|სამურის]] ქედები), [[ანდის ქედი|ანდის]], [[სალათაუს ქედი|სალათაუს]] და [[გიმრის ქედი|გიმრის]] ქედები. სიმაღლე 350-4000მ-მდე, მაქსიმალური 4492 მ (მწვერვალი ტებულის მთა); უდიდესი სიგანე 160 კმ. აღმოსავლეთი კავკასიონი აგებულია უმთავრესად ქვედა და შუა იურული, ცარცული და პალეოგენ-ნეოგენური ასაკის თიხა-ფიქლებით, ქვიშაქვებით და კირქვებით. კალთებზე განვითარებულია მთა-მდელოს, მთა-ტყის (უმთავრესად სამხრეთ კალთაზე), მდელო-სტეპის და სტეპის ლანდშაფტები.