შიომღვიმე: განსხვავება გადახედვებს შორის

 

[[1733]] მონასტერში განახლდა ცხოვრება. ამ ეტაპზე ფართო სამშენებლო-აღდგენითი სამუშაოები შეასრულა [[ამილახვარი, გივი ანდუყაფარის ძე|გივი ანდუყაფარის ძე ამილახვარმა]]. [[1735]] შიომღვიმე [[ყიზილბაშები|ყიზილბაშებმა]] დაარბიეს და ბერები ერთიანად ამოხოცეს. XIV საუკუნიდან შიომღვიმის ყველა პრივილეგია გაუქმდა და გადავიდა მონასტრის პატრონის ხელში. ეპარქიალურად სამთავისის საეპისკოპოსოს დაექვემდებარა. სამთავნელ ეპისკოპოსს ზოგჯერ შიომღვიმის წინამძღვრის თანამდებობაც ეკავა. აღმოსავლეთ საქართველოს რუსეთთან შეერთების შემდეგ ([[1801]]) შიომღვიმე ფეოდალური სენიორიიდან შტატის დაწესებილებად იქცა. [[1811]]-[[1822]] ადმინისტრაციულად შეუერთეს [[ქვათახევი|ქვათახევის მონასტერს]], [[1822]]-[[1887]] კი თბილისის ფერისცვალების მონასტერს. [[1887]]-დან მიეცა დამოუკიდებელი ადმინისტრაციული-სასულიერო მმართველობა. XIX საუკუნის 90-იან წლებში ეპისკოპოს [[ოქროპირისძე, ალექსანდრე|ალექსანდრე ოქროპირისძის]] ინიციატივითა და სახსრებით შიომღვიმე საფუძვლიანად განაახლეს. მონასტერი მოქმედებდა XX საუკუნის დასაწყისშიც. ამ ხანებში აქ სხვადასხვა შენობა აუგუათ. ამ დროსვე მოხატეს და "შეამკეს", არსებითად კი დაამახინჯეს შიოს ძველი ეკლესია. მონასტრის მახლობლად კლდეში ნაკვეთი მღვიმეებია, რომლებიც ბერების საცხოვრებელი და თავშესაფარი იყო.

 

== ლიტერატურა ==