ზამთრის პირველი ხიდი
ზამთრის პირველი ხიდი (რუს. 1-й Зи́мний мост) — ხიდი სანქტ-პეტერბურგის ცენტრალურ რაიონში. ერთმანეთთან აკავშირებს პირველ და მეორე ადმირალტეიტის კუნძულებს. არის XVIII საუკუნის საინჟინრო მშენებლობის ძეგლი[1]. ხიდის სიგრძეა - 19,4 მეტრი, სიგანე - 21,2 მ.
| ზამთრის პირველი ხიდი 1-й Зи́мний мост | |
|---|---|
 | |
| კოორდინატები | 59°56′29″N 30°19′07″E / 59.941458° ჩ. გ. 30.318644° ა. გ. |
| მდებარეობა | სანქტ-პეტერბურგი |
| ტიპი | საფეხმავლო და საავტომობილო ხიდი, გასახსნელი |
| სიგრძე | 19,4 მ |
| სიგანე | 21,2 მ |
| გახსნის თარიღი | 1720 |
 რუსეთის კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლი | |
მდებარეობა
რედაქტირებამდებარეობს მილიონერების ქუჩის ღერძზე. ხიდთან ახლოს მდებარეობს ახალი ერმიტაჟი და სასახლის მოედანი.
დინების ზემო მიმართულებით მდებარეობს ერმიტაჟის ხიდი, ხოლო ქვედა მიმართულებით - ზამთრის მეორე ხიდი.
უახლოესი მეტროსადგურია „ადმირალტეისკაია“.
სახელწოდება
რედაქტირება1738 წლიდან ხის კოჭებიან ხიდს უწოდეს გერმანული ხიდი ამ რაიონში მდებარე გერმანული დასახლების გამო. 1770 წლიდან 1828 წლამდე ეწოდებოდა მილიონერების ხიდი, ზამთრის ხიდი ეწოდებოდა 1829-1930 წლებში, ხოლო 1940 წლიდან ეწოდება ზამთრის პირველი ხიდი[2].
ისტორია
რედაქტირებაპირველი ხის მუცლიანი ხიდი აღნიშნულ ადგილზე ააშენეს 1718-1720 წლებში, ძალიან მალევე ზამთრის სასახლეში არხის გაყვანისთანავე. XVIII საუკუნის შუა წლებში შეცვალეს სამმალიანი ქვის ხიდით. 1783-1785 წელს ამ ადგილზე გადაიტანეს გრანიტის თაღოვანი ხიდი წითელი არხიდან, რომელიც აგებული იყო 1768 წელს. სავარაუდოდ პროექტის ავტორები იყვნენ არქიტექტორები იგნაციო როსი და იური ფელტენი[3]. სამშენებლო სამუშაოებს ხელმძღვანელობდა ტ. ი. ნასონოვი.
1955 წელს ხიდზე მიმდინარეობდა სარემონტო სამუშაოები „Ленгипроинжпроект“-ის ინჟინრის ბ. ბ. ლევინის პროექტის მიხედვით. რესტავრაციის პერიოდში ნაწილობრივ შეცვალეს ხიდის სავალი ნაწილი[1].
კონსტრუქცია
რედაქტირებახიდი ამჟამად ერთმალიანი და თაღოვანია. ხიდის ფასადი მოპირკეთებულია გრანიტის ფილებით. მოაჯირებად გამოყენებულია გრანიტის ყრუ პარაპეტები. ხიდის სავალი ნაწილი ასფალტ-ბეტონისაა, ტროტუარებზე გრანიტის ფილებია დაგებული. ხიდის სიგრძეა - 15,5 მეტრი, ხოლო სიგანე - 28,5 მ[1].
ლიტერატურა
რედაქტირება- Бунин М. С. Мосты Ленинграда. Очерки истории и архитектуры мостов Петербурга — Петрограда — Ленинграда. — Л.: Стройиздат, 1986. — С. 85—86. — 280 с.
- Горбачевич К. С., Хабло Е. П. Почему так названы? О происхождении названий улиц, площадей, островов, рек и мостов Ленинграда. — 3-е изд., испр. и доп. — Л.: Лениздат, 1985. — С. 446. — 511 с.
- Горбачевич К. С., Хабло Е. П. Почему так названы? О происхождении названий улиц, площадей, островов, рек и мостов Санкт-Петербурга. — 4-е изд., перераб. — СПб.: Норинт, 1996. — С. 312. — 359 с. — ISBN 5-7711-0002-1.
- Новиков Ю. В. Мосты и набережные Ленинграда / Сост. П. П. Степнов. — Л.: Лениздат, 1991. — 320 с.
- Тумилович Е. В., Алтунин С. Е. Мосты и набережные Ленинграда. Альбом. — М.: Издательство Министерства Коммунального Хозяйства РСФСР, 1963. — 298 с.
რესურსები ინტერნეტში
რედაქტირება- 1-й Зимний мост //СПб ГБУ «Мостотрест»
- [https://web.archive.org/web/20200126220505/http://www.encspb.ru/object/2804006621 დაარქივებული 2020-01-26 საიტზე Wayback Machine. Зимние мосты] //Энциклопедия Санкт-Петербурга
სქოლიო
რედაქტირება- ↑ 1.0 1.1 1.2 1-й Зимний мост//СПб ГБУ «Мостотрест»
- ↑ Городские имена сегодня и вчера: Петербургская топонимика / сост. С. В. Алексеева, А. Г. Владимирович, А. Д. Ерофеев и др. — 2-е изд., перераб. и доп. — СПб.: Лик, 1997. — С. 49. — 288 с. — (Три века Северной Пальмиры). — ISBN 5-86038-023-2.
- ↑ Зимние мосты//Энциклопедия Санкт-Петербурга. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2020-01-26. ციტირების თარიღი: 2018-11-15.