შარლ II (ორლეანის ჰერცოგი)
შარლ II დე ვალუა (ფრანგ. Charles II de Valois; დ. 22 იანვარი, 1522 — გ. 9 სექტემბერი, 1545) — ვალუას დინასტიის წარმომადგენელი. საფრანგეთის მეფე ფრანსუა I-ისა და დედოფალ კლაუდია დე ვალუას უმცროსი ვაჟი. ორლეანის ჰერცოგი 1536-45 წლებში. შეეწირა გრიპის ეპიდემიას.
| შარლ II ვალუა | |
|---|---|
.jpg) | |
| ორლეანის ჰერცოგი | |
| მმართ. დასაწყისი: | 10 აგვისტო, 1536 |
| მმართ. დასასრული: | 9 სექტემბერი, 1545 |
| წინამორბედი: | ანრი |
| მემკვიდრე: | შარლ მაქსიმილიანი |
| პირადი ცხოვრება | |
| დაბ. თარიღი: | 22 იანვარი, 1522 |
| გარდ. თარიღი: | 9 სექტემბერი, 1545, (23 წლის) |
| დინასტია: | ვალუები |
| მამა: | ფრანსუა I, საფრანგეთის მეფე |
| დედა: | კლაუდია დე ვალუა |
| რელიგია: | კათოლიციზმი |
ბიოგრაფია რედაქტირება
ადრეული წლები რედაქტირება
შარლი დაიბადა 1522 წლის 22 იანვარს. იგი იყო საფრანგეთის მეფე ფრანსუა I-ისა და მისი პირველი მეუღლის, დედოფალ კლაუდია დე ვალუას უმცროსი ვაჟი. 1524 წელს გარდაეცვალა დედა, რომლმაც თავის უფროს ვაჟს, ფრანსუა III-ს მემკვიდრეობით ბრეტანის საჰერცოგო დაუტოვა, ხოლო ფრანსუა I-მა თავიანთ შუათანა ვაჟს, ანრის ორლეანის ჰერცოგობა უბოძა, შარლს კი, როგორც ყველაზე პატარა ძმას მხოლოდ ანგულემის გრაფობა ჰხვდა წილად. 1530 წელს მამამისი მეორედ დაქორწინდა პორტუგალიის მეფე მანუელ I-ის ქვრივ ელეონორ ავსტრიელზე. 1533 წელს კი ანრი დააქორწინა ურბინოს ჰერცოგ ლორენცო II-ის ასულ ეკატერინე მედიჩიზე.
ორლეანის ჰერცოგი რედაქტირება
1536 წელს ფრანსუა III გარდაიცვალა, ითვლება, რომ იგი ეკატერინემ მოწამლა, თუმცა დადასტურებული არ არის. ამიტომაც, ბრეტანის ჰერცოგი და ტახტის მემკვიდრე ანრი გახდა, ხოლო შარლი ერთი ნაბიჯით მიუახლოვდა ტახტს და ორლეანის ჰერცოგობა მიიღო.
ფრანსუა I-ის ვაჟებიდან, ყველაზე უფრო სიმპათიურად შარლი მიიჩნეოდა, თუმცა მან ჩუტყვავილა გადაიტანა, რამაც სახე ძალიან დაუმახინჯა და მისდა სავალალოდ მხედველობაც კი დააკარგვინა, მაგრამ როგორც მემატიანეები წერენ, მისი საოცარი ქარიზმისა და ხუმრობების ფონზე, ამ ყველაფერს ვერც კი ამჩნევდნენ. მიუხედავად ყველაფრისა, იგი მამის ფავორიტი შვილი იყო. იგი ძალიან უყვარდა სრულიად არისტოკრატიას და დაბალ ფენებშიც დიდი პოპულარობით სარგებლობდა. როდესაც მისი უფროსი ძმები ესპანეთის ციხეში ისხდნენ, ხალხი მის დოფინად გამოცხადებასაც კი ითხოვდა.
1540 წელს მას კიდევ მიენიჭა კლერმონის გრაფის წოდება.
1542 წელს ფრანსუა I და პრინცი ანრი ლუქსემბურგის ალყის დროს, საღვთო რომის იმპერატორ კარლ V-მ ტყვედ ჩაიგდო. საოცარი ისაა, რომ მხედველობა დაკარგულმა შარლმა უსარდლა ფრანგულ არმიას და გერმანელთა ლაშქარი პერპინიანის ბრძოლაში დაამარცხა, რითაც მამა და ძმა გაანთავისუფლა, თუმცა ლუქსემბურგის დაკარგვის ფასად.
საქორწინო მოლაპარაკებები რედაქტირება
1544 წლის 19 სექტემბერს ფრანსუა I-სა და კარლ V-ს შორის გაფორმდა კრეპის ზავი, რაც შარლისა და კარლ V-ის ნათესავის ქორწინებით უნდა განმტკიცებულიყო.
თავდაპირველად ფიქრობდნენ კარლ V-ისა და დედოფალ ისაბელ პორტუგალიელის უფროსი ასულის, მარია ესპანელის შარლზე მითხოვებას, თუმცა შემდეგ გადაიფიქრეს და კარლმა შარლზე თავისი ძმის, ერცჰერცოგ ფერდინანდ I-ისა და დედოფალ ანა უნგრელის ასული ანა ავსტრიელი დანიშნა.
გარდაცვალება რედაქტირება
1545 წლის შემოდგომაზე შარლის სამფლობელოებს გრიპის მომაკვდინებელი ეპიდემია მოედო და ათასობით ადამიანის სიცოცხლე შეიწირა. შარლმა თავიდან კატეგორიული უარი განაცხადა ორლეანის დატოვებაზე და თავისი სასახლე დალუქა, თუმცა მალევე მის რეზიდენციაშიც შეაღწია ეპიდემიამ, ამიტომ მან პარიზში გადაინაცვლა, სამეფო რეზიდენციაში. თუმცა როგორც შემდეგ აღმოჩნდა, იგი უკვე დაავადებული იყო. დაავადების გავრცელების თავიდან ასაცილებლად შარლი მარტო გამოკეტეს. სწორედ მატოობასა და სიბნელეში გაატარა შარლმა თავისი სიცოცხლის უკანასკნელი დღეები. იგი გარდაიცვალა 1545 წლის 9 სექტემბერს, 23 წლის ასაკში, უცოლო და უშვილო.
წინაპრები რედაქტირება
ლიტერატურა რედაქტირება
- Prime, Temple (1903). "Note on the County of Clermont". Notes Relative to Certain Matters Connected with French History. 1. De Vinne Press. p. 103. Retrieved 11 August 2016 – via Google Books. Charles, Duke of Orleans, was Count of Clermont from 1540 to 1545, when he died leaving no issue.
- Seward, Desmond (1973). Prince of the Renaissance: The Golden Life of François I. New York: Macmillan Publishing Co. p. 241.
- Knecht, R.J. (1984). Francis I. Cambridge University Press. pp. 1–2.
- Anselme de Sainte-Marie, Père (1726). Histoire généalogique et chronologique de la maison royale de France [Genealogical and chronological history of the royal house of France] (in French). 1 (3rd ed.). Paris: La compagnie des libraires. pp. 134–136.
- Adams, Tracy (2010). The Life and Afterlife of Isabeau of Bavaria. Johns Hopkins University Press. p. 255.
- Gicquel, Yvonig (1986). Alain IX de Rohan, 1382-1462: un grand seigneur de l'âge d'or de la Bretagne (in French). Éditions Jean Picollec. p. 480. ISBN 9782864770718.