ევგენი მიქელაძე: განსხვავება გადახედვებს შორის

დაამთავრა [[პეტერბურგი]]ს კონსერვატორია (ნ.მალკოსა და ა.გაუკის ხელმძღვანელობით). 1931–1837 წლებში [[თბილისის ოპერისა და ბალეტის თეატრი|ოპერისა და ბალეტის თეატრის]] დირიჟორო იყო (1933 წლიდან მთავარი დირიჟორი, 1937 წელს სამხატვრო ხელმძღვანელი). 1933–1937 წლებში ხელმძღვანელობდა მის მიერ დაარსებულ საქართველოს სიმფონიურ ორკესტრს. მის რეპერტუარში იყო [[ბეთჰოვენი]]ს, [[ვაგნერი]]ს, [[ფრანც შუბერტი|შუბერტის]], [[ბრამსი]]ს, [[ბერლიოზი]]ს, [[პეტრე ჩაიკოვსკი|ჩაიკოვსკის]], [[სერგეი პროკოფიევი|პროკოფიევის]], [[იგორ სტრავინსკი|სტრავინსკის]] და სხვა ქმნილებანი. მიქელაძის საოპერო რეპერტუარში განსაკუთრებით გამოირჩეოდა [[ჟორჟ ბიზე|ბიზეს]] „კარმენი“, [[ჯუზეპე ვერდი|ვერდის]] „[[აიდა (ოპერა)|აიდა]]“ , „ოტელო“, [[ალექსანდრე ბოროდინი|ბოროდინის]] „თავადი იგორი“, [[ჯაკომო პუჩინი|პუჩინის]] „ტოსკა“, [[შარლ გუნო|გუნოს]] „ფაუსტი“, [[მოდესტ მუსორგსკი|მუსორგსკის]] „ბორის გოდუნოვი“, [[მელიტონ ბალანჩივაძე|მელიტონ ბალანჩივაძის]] „დარეჯან ცბიერი:, [[დიმიტრი არაყიშვილი|დიმიტრი არაყიშვილის]] „თქმულება შოთა რუსთაველზე“.

 

მისი ხელოვნებისათვის დამახასიათებელი იყო მასშტაბურობა, მგზნებარე ტემპერამენტი, შინაგანი დისციპლინა. ევგენი მიქელაძემ ფართო მასშტაბით მოიპოვა დიდი ავტორიტეტი, მან სრულყო ქართული ეროვნული სადირიჟორო ხელოვნება.

სკულპტურის ავტორი – გიორგი შხვაცაბაია.