იტალიური ნეორეალიზმი: განსხვავება გადახედვებს შორის

[შეუმოწმებელი ვერსია][შეუმოწმებელი ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
რობოტი დამატება: cs, fr, it, ja, pl
ორთოგრაფია
ხაზი 7:
მიმდინარეობა განვითარდა კინოკრიტიკოსთა წრეში, რომელიც ჟურნალ "სინემას" ირგვლივ ტრიალებდა, მათ შორის იყვნენ [[ანტონიონი, მიქელანჯელო|მიქელანჯელო ანტონიონი]], [[ვისკონტი, ლუკინო|ლუკინო ვისკონტი]], [[პუჩინი, ჯანი|ჯანი პუჩინი]], [[დე-სანტი, ჯუზეპე|ჯუზეპე დე-სანტისი]] და [[ინგრაო, პეტრო|პეტრო ინგრაო]]. ვინაიდან პოლიტიკაზე წერა აკრძალული იყო (ჟურნალის მთავარი რედაქტორი თავად ვიტორიო მუსოლინი - [[მუსოლინი, ბენიტო|ბენიტო მუსოლინის]] ვაჟი იყო), კრიტიკოსები თავს ესხმოდნენ ე.წ. "ტელეფონო ბიანკო" ფილმებს, რაც იმ დროინდელ კინოინდუსტრიაში დომინირებდა. პოპულარული ფილმების მდარე ხარისხის დასაპირისპირებლად ზოგიერთი კრიტიკოსი თვლიდა, რომ იტალიური კინო საუკუნის დასაწყისის რეალისტ ავტორებს უნდა მიბრუნებოდა.
 
ამგვარად ნეორეალისტები ფრანგი პოეტური რეალისტების ძლიერ გავლენას განიცდიან. მართლაც, მიქელანჯელო ანტონიონი და ლუკინო ვისკონტი მჭიდროდ თანამშრომლობდნენ [[რენუარი, ჟან|ჟან რენუართან]]. ამასთან, მრავალი ნეორეალისტი კინორეჟისორი საკუთარ ხელწერას ანვითარებსავითარებს კალიგრაფისტურ ფილმებზე მუშაობისას (ეს ხანმოკლე მიმდინარეობა აღმოჩნდა, თუმცა ნეორეალიზმისგან საკმაოდ განსხვავდებოდა). ნეორეალიზმის ელემენტები შეინიშნება ალესანდრო ბლასეტის ფილმებში და ფრანჩესკო დე რობერტისის დოკუმენტურ ფილმებში. ნეორეალიზმის ორი ყველაზე მნიშვნელოვანი წინამორბედები იყო "ტონი" (რენუარი, 1935) და "1860" (ბლასეტი, 1934).
 
==იტალიური ნეორეალიზმის მნიშვნელოვანი ნამუშევრები==