ფრიდრიხ კარლ ფონ სავინი სწავლობდა მარბურგისა და გეტინგენის უნივერსიტეტების იურიდიულ ფაკულტეტებზე. 1800 წელს მას მიენიჭა დოქტორის ტიტული მარბრუგისმარბურგის უნივერსიტეტში. ამავე წლიდან სავინი აქვე ასწავლიდა სისხლის სამართალს, შემდგომში რომის სამართალს, სამართლის ისტორიას და მეთოდოლოგიას. მას დიდი აღიარება მოუტანა 1803 გამოქვეყნებულმა ნაშრომმა "მფლობელობის უფლება". 1804 წელს მეცნიერმა წყვეტს მოღვაწეობას მარბურგში მთელ თავის დროს უთმობს კვლევას, რისთვისაც იგი სტუმრობს გეტინგენს, ჰაიდელბერგს, პარიზს, ნიურნბერგს, აუგსბურგს, ლანდსჰუტს და ვენას. 1808 წელს იგი მიწვეული იქნა ლანდსჰუტის უნივერსიტეტში პროფესორის თანამდებობაზე. 1810 წლიდან სავინი მოღვაწობს ბერლინის უნივერსიტეტში, 1812-1813 წლებში - როგორც რექტორი. 1803 წელს [[ჰაბლიიტაცია|ჰაბლიიტაციის]] შემდეგ იგი გახდა არაორდინარული პროფესორი ამავე უნივერსიტეტში. 1808 წლიდან სავინი მოღვაწეობს ლანდსჰუტის უნივერსიტეტში როგორც [[პროფესორი]]. 1810 წელს სავინი იყო ბერლინის უნივერსიტეტის დამაარსებელი კომისიის წევრი. ამავე წელს იგი მოწვეული იწნა აღნიშნული ნივერსიტეტის პროფესორად. 1811 წლიდან სავინი იყო მეცნიერებათა აკადემიის წევრი, 1816 წლიდან - იუსიტიციის საიდუმლო მრჩეველი, 1819 წლიდან - რაინის პოვინციების სარევიზიო სამსახურის მრჩეველი, 1826 წლიდან საკაანონმდებლო კომისიის წევრი. 1842 წელს, მას შემდეგ რაც იგი კანონმდებლობის რევიზიის სამინისტროს ხელმძღვანელი გახდა, სავინიმ შეწყვიტა სამეცინარო საქმიანობა. 1848 წლიდან იგი კვლავ განაგრძობს სამაცნიერო მოღვაწეობას.
