'''კანკელი''', ''იკონოსტასი'', [[მართლმადიდებლობა|მართლმადიდებლურ]] [[ეკლესია]]ში ტიხარი, ზღუდე, რომელიც [[საკურთხეველი|საკურთხეველს]] გამოჰყოფს ეკლესიის ძირითადი ნაწილისაგან.
[[საქართველო]]ში გავრცელებულია კანკელი ქვისა და [[თაბაშირი]]სა, იშვიათად ხისა; შედარებით დაბალია, შედგება სვეტებისა და სვეტების შემაკავშირებელი [[თაღი|თაღებისაგან]], სულ ზემო ხაზი თაღების თავზე აუცილებლად ჰორიზონტალურია. კანკელი როგორც წესი შედგება: [[აღსავლის კარები]]სა რომელიც შემკულია ოთხი მახარებლისა და [[ხარება|ღვთისმშობლის ხარების]] ხატებითხატით და ასევე კანკელზე თავსდება მაცხოვრისა და ღვთისმშობლის ხატები. განლაგება შემდეგია: აღსავლის კარები შუაში, მარცხნივ აღსავლის კარის შემდგომ ღვთისმშობლის ხატი, ღვთისმშობლის ხატის შემდგომ ნებისმიერი წმინდანის. რაც შეეხება აღსავლის კარების მარჯვენა განლაგებას ის შემდეგნაირად გამოიყურება: მარჯვნივ პირველი მაცხოვრის ხატი, ხოლო შემდგომი ხატი როგორც წესი იმ წმინდანის უნდა იყოს რომელზეც არის ის ტაძარი აგებული. შემდგომმა რელიეფები გვხვდება ქვის კანკელებზე (ქვემო ბარიერზე). თაბაშირისას კი მხოლოდ ჩუქურთმები ამკობს. დეკორატიულობის გასაძლიერებლად თაღებს ზოგჯერ კბილანები ჰქონდა. უძველესი კანკელები VIII—IX საუკუნეებს მიეკუთვნება, მაგრამ განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია XI საუკუნის ნიმუშები — [[საფარის მონასტერი|საფარი]]ს, [[ხოვლე|ხოვლის]], [[შიომღვიმე|შიომღვიმის]], [[სპეთის „ზედამაცხოვარი“|სპეთის]], [[პატარა ონი]]ს, გველდესის, [[ატენის სიონი|ატენის]], ურთხვისა და სხვა კანკელები. ზოგ მათგანს ამკობს ქვაზე ამოკვეთილი რელიგიური სცენები, რომლებიც შუა საუკუნეთა ქართული პლასტიკის საუკეთესო ნაწარმოებთა რიცხვს მიეკუთვნება, ხოლო [[არმაზი (ქსანი)|არმაზის]] ეკლესიის კანკელზე შემონახულია უძველესი მხატვრობის ნიმუში.
