ნიკარაგუის დემოგრაფია: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შეუმოწმებელი ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
|||
ხაზი 66:
|}
2005 წლის აღრიცხვის მონაცემებით 443,847 ადამიანი საკუთარ თავს ამერინდიელს უწოდებს. მათი რაოდენობის 50% სასოფლო დასახლებებში ცხოვრობს. 120,817 ადამიანი საკუთარ თავს მოსკიტოდ მიიჩნევს. ისინი საერთო ენდოგენური მოსახლეობის 27.2% შეადგენენ. 13,640 მაცხოვრებელი კითხვაზე, თუ რომელ ეთნიკურ ჯგუფს მიეკუთვნებიან, პასუხობენ "სხვა". 47,473 კი დარწმუნებული არაა თუ რომელ ენდოგენურ ეთნიკურ ჯგუფს მიეკუთვნება. 19,460 ადამიანი კი, რომელიც ენდოგენური მოსახლეობის 15.1%-ს შეესაბამება, არ პასუხობს შეკითხვაზე.
===იმიგრაცია===
ნიკარაგუა თითქმის ყოველთვის განიცდიდა იმიგრანტთა მოწოლას. თუმცა იმიგრანტების რაოდენობას ნიკარაგუის მუდმივ მაცხოვრებლებთან შეფარდებით 1%-ს არ ასცილებია 1995 წლამდე. მხოლოდ 2005 წელს ჩამოსულთა რაოდენობამ 1.2%-ს მიაღწია.
[[სურათი:DeutscheClub.JPG|thumb|left|''დოიჩე კლუბის'' დამაარსებლები ნიკარაგუაში]]
1800-იან წლებში ნიკარაგუამ განიცადა რამდენიმე ტალღა იმიგრაციისა, რომელიც ძირითადად ევროპიდან მოედინებოდა. ოჯახები გერმანიიდან, ესპანეთიდან, იტალიიდან, ბელგიიდან, დანიიდან, საფრანგეთიდან ცამოდიოდნენ და სახლდებოდნენ ცენტრალურ და წყნარი ოკეანის რეგიონში. შედეგად, ჩრდილოეთ ნიკარაგუის ქალაქებში ესტელში, ხინოტეგასა და მატაგალპაში სახლობენ მეოთხე თაობის გერმანელები. მათ დაასრეს გაზეტები, ბანკები და სასტუმროები, ასევე მისდევდნენ სამეურნეო ბიზნესს, მოჰყავდათ ყავა და შაქარი.
დღესდღეობით ნიკარაგუის ცენტრალურ რეგიონში არსებობენ მცირე სირიული, სომხური, პალესტინური, ებრაული და ლიბანური სათვისტომოები, რომელთა საერთო რაოდენობა 30, 000 აღწევს. ასევე გვხვდებიან აღმოსავლეთ აზიიდან ჩამოსული ტაივანური, ჩინური და იაპონური მოსახლეობა. ნიკარაგუაში მცხოვრებ ჩინელთა რაოდენობა 12, 000 შეადგენს.
==დემოგრაფიული მაჩვენებლები==
| |||