'''ეკატერინე გაბაშვილი''' (ქალიშვილობაში -— თარხნიშვილი), ეკატერინე რევაზის ასული (დ. [[16 ივნისი]], [[1851]], [[გორი]] –— გ. [[7 აგვისტო]], [[1938]], სოფ. [[ახალქალაქი (კასპის მუნიციპალიტეტი)|ახალქალაქი]], [[კასპის მუნიციპალიტეტი]], დაკრძალულია [[თბილისი|თბილისში]]), ქართველი მწერალი და საზოგადო მოღვაწე. დაამთავრა ფავრის კერძო პანსიონი [[თბილისი|თბილისში]] ([[1868]]). პირველი ნაწარმოები ”გლეხკაცების„გლეხკაცების აზრი სასოფლო შკოლაზედ”შკოლაზედ“ გამოაქვეყნა [[1870]] წელს ”დროებაში”„დროებაში“. ეკატერინე გაბაშვილი ქართული კრიტიკული რეალიზმის თვალსაჩინო წარმომადგენელია. მან ერთ-ერთმა პირველმა შემოიტანა ქართულ ლიტერატურაში პროზის მცირე ჟანრები -— პატარა მოთხრობა, ნოველა, მინიატურა, სურათი. მისი ლიტერატურული შეხედულებები რუსი რევოლუციონერ-დემოკრატების და ქართველი ”სამოციანელების”„სამოციანელების“, განსაკუთრებით [[ილია ჭავჭავაძე|ილია ჭავჭავაძის]] იდეური ზემოქმედებით ჩამოყალიბდა.