'''ეკატერინე გაბაშვილი''' (ქალიშვილობაში - თარხნიშვილი) ეკატერინე რევაზის ასული ([[16.VI. ივნისი]], [[1851)]], [[გორი,-]] – [[7 VIII.აგვისტო]], [[1938]], სოფ. [[ახალქალაქი (სოფელი)|ახალქალაქი]], კასპის[[კასპი]]ს რ-ნი, დაკრძალულია [[თბილისი|თბილისში]]), ქართველი მწერალი და საზოგადო მოღვაწე. დაამთავრა ფავრის კერძო პანსიონი [[თბილისი|თბილისში]] ([[(1868)]]). პირველი ნაწარმოები ”გლეხკაცების აზრი სასოფლო შკოლაზედ” გამოაქვეყნა [[1870]] წელს ”დროებაში”. ეკატერინე გაბაშვილი ქართული კრიტიკული რეალიზმის თვალსაჩინო წარმომადგენელია. მან ერთ-ერთმა პირველმა შემოიტანა ქართულ ლიტერატურაში პროზის მცირე ჟანრები - პატარა მოთხრობა, ნოველა, მინიატურა, სურათი. მისი ლიტერატურული შეხედულებები რუსი რევოლუციონერ-დემოკრატების და ქართველი ”სამოციანელების”, განსაკუთრებით [[ილია ჭავჭავაძე|ილია ჭავჭავაძის]] იდეური ზემოქმედებით ჩამოყალიბდა.