არაგვის საერისთავო: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''არაგვის საერისთავო''', ფეოდალური საქართველოს სამხედრო-ადმინისტრაციული ერთეული, რომელსაც მართავდა მეფის მიერ დანიშნული მოხელე-ერისთავი (ზოგი წყაროებით [[ერისთავთერისთავი]]). მდებარეობდა არაგვის ხეობასა და თერგის სათავეებში (თემები - [[ხევი]], [[თრუსო]], [[ხადა]], [[გარეშემო]], [[მრევლი]], [[ცხავატი]], [[გუდამაყარი]], [[ხანდო]], [[ჭართალეთი]] და ე. წ. არაგვის ბარის ზოლი სოფ. [[მისაქციელი]]დან [[ანანური|ანანურამდე]]). მოსახლეობა დაახლოებით 3300 კომლი (1770). წყაროებით ცნობილი პირველი ერისთავები არიან შაბურისძეები (XIII საუკუნიდან), რომელნიც მემკვიდრეობით ფლობდნენ ამ სახელოს. დაახლოებით XV საუკუნის შუა ხანებიდან არაგვის საერისთავო ფაქტობრივად ერისთავების მამულად ანუ სათავადოდ იქცა. XVI საუკუნეში ვანათელმა აზნაურმა (პატარა ლიახვის ხეობიდან) ქსნის ერისთავთა დახმარებით ამოწყვიტა არაგვის ერისთავები და თვითონ დაეპატრონა საერისთავოს. ამიერიდან არაგვის საერისთავოს ერისთავად მისი მემკვიდრეები ინიშნებოდნენ. არაგვის ერისთავის რეზიდენცია იყო [[დუშეთი]] და [[სიონი]], მთავარი ციხე - [[ანანური (ძეგლი)|ანანური]], საძვალე და საგვარეულო მონასტრი - [[ბოდორნა]]. XV საუკუნამდე ერისთავს ქვეყნის მართვაში ცენტრალური ხელისუფლების მიერ დანიშნული მოხელეები ([[გამგებელი]], [[ხევისთავი]], [[ციხისთავი]], [[მამასახლისი]] და სხვა) ეხმარებოდნენ, შემდეგ კი [[სახლთუხუცესი]], [[მოურავი]], [[ნაცვალი]], [[მამასახლისი]] და სხვა.