'''მოსკოვის დიდი სამთავრო''' ([[რუს.]] {{lang-ru|Великое Княжество Московское}}), ფეოდალური სახელმწიფო რუსეთში. ჩამოყალიბდა XIV საუკუნის შუა წლებში მოსკოვის სამთავროს გაძლიერების შედეგად. [[1276]] წლიდან მოსკოვის მთავარი იყო [[დანიელ ალექსანდრეს ძე]]. მოსკოვის დიდი სამთავროს გაძლიერება გამოიწვია მისმა მოხერხებულმა მდებარეობამ სავაჭრო გზაჯვარედინზე, ხელოსნობის, ვაჭრობისა და მიწათმოქმედების განვითარებამ საკუთრივ სამთავროში, მოსკოვის მტავართა გონივრულმა პოლიტიკამ. [[ივანე I დანიელის ძე კალიტა|ივანე I-მა კალიტამ]] მონღოლ-თათართა ყაენის ნდობა მოიპოვა და 1328 ვლადიმირის დიდი მთავარი გახდა. 1380 წელს [[დიმიტრი დონელი|დიმიტრი ივანეს ძე დონელი]] გახდა. 1380 წელს დიმიტრი ივანეს ძე დონელი სათავეში ჩაუდგა საერთორუსულ ძალებს თათართა წინააღმდეგ ბრძოლაში ([[კულიკოვის ბრძოლა]]). XIV-XV საუკუნეების მიჯნაზე მოსკოვის დიდი სამთავრო თანდათან გაფართოვდა (1392 წელს შეიერთა ნიჟნი-ნოვგოროდი). XV საუკუნის II ნახევარში მოსკოვის დიდი სამთავროში მიმდინარეობდა ხანგრძლივი შინაფეოდალური ომი, რომელიც [[ვასილი II ვასილის ძე|ვასილი II ვასილის ძის]] (1524-1462) გამარჯვებით დასრულდა. ამ დროს მოსკოვის დიდი სამთავროს ტეროტორია შეადგენდა 430 ათ. კმ², ხოლო მოსახლეობა 3 მლნ. კაცს. XV საუკუნის II ნახევარში მოსკოვის დიდი სამთავრო ერთიანი რუსეთის სახელმწიფოს ძირითად ბირთვად იქცა.
