ღაზაროს აღაიანი: განსხვავება გადახედვებს შორის

 

სწავლობდა თბილისში, [[ნერსესის სასწავლებელი|ნერსესის სემინარიაში]]. [[1867]] წლიდან ეწეოდა პედაგოგიურ და ლიტერატურულ მოღვაწეობას[[ საქართველო]]სა და [[სომხეთი|სომხეთში]]. ავტორია ლირიკული ლექსებისა, პოემებისა („ტორქ ანგეღი“, 1888 და სხვა). საბავშვო ზღაპრებისა („ბებია გულნაზის ზღაპრები“, 1904) და სხვა. რომანში „ორი და“ (1872) ასახა XIX საუკუნის 60-70-იანი წლების სომხური სოფლის ცხოვრება, ძველი მეურნეობის რღვევა, გლეხობის გაღატაკება და ბობოლების მომძლავრება. მემუარულ თხზულებებში „ჩემი ცხოვრების მთავარი ამბები“ (ცალკე გამოცემა 1893) და „არათუნი და მანველი“ (1867) გამოხატულია მწერლის მოწინავე შეხედულებანი. თარგმნიდა ა. პუშკინისა და ი. კრილოვის ნაწარმოებებს. იბრძოდა განათლების დემოკრატიზაციისათვის, მოითხოვდა სკოლის განთავისუფლებას სამღვდელოების გავლენისაგან. იყო კ. უშინსკის მიმდევარი, იცავდა აღზრდის ხალხურობის პრინციპს. ავტორია სომხური ენის სახელმძღვანელოებისა („დედაენა“) და პედაგოგიური სტატიებისა.

==ლიტერატურა==

* ქსე, ტ. 2, გვ. 46, თბ., 1977