ციტრუსოვანი კულტურები: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შეუმოწმებელი ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
დამატება |
დამატება |
||
ხაზი 6:
ციტრუსოვანი კულტურებს დიდი ფართობი უკავია [[აშშ]]-ში, ჩინეთის სამხრეთ და ცენტრალურ რაიონებში, [[იაპონია]]ში, ინდოეთში, [[პაკისტანი|პაკისტანში]], [[ავსტრალია]]ში, აფრიკის და ხმელთაშუაზღვისპირეთის ქვეყნებში. ყოფილ [[სსრკ]]-ში ციტრუსოვანი კულტურების ფართობი 28 ათასს [[ჰა]] შეადგენა (1985).
[[საქართველო]]ში ციტრუსოვანი კულტურები ცნობილია XII საუკუნიდან. პირველად მისი ინტროდუქცია მოხდა XIX საუკუნის ბოლოს - XX საუკუნის დასაწყისში. ყოფილ სსრკ-ში ციტრუსოვანი კულტურები ნარგაობათა 90%-ზე მეტი მოდიოდა დასავლეთ საქართველოზე, სადაც ღია გრუნტის პირობებში მოჰყავდათ მანდარინი, ფორთოხალი, ლიმონი, გრეიოფრუტი და სხვა. ციტრუსების გავრცელებისა და ახალი ჯიშების გამოყენებისათვის ნაყოფიერ მეცნიერულ მუშაობას ეწევიან ქართველი სპეციალისტები, რომლებმაც დაამუშავეს ციტრუსოვანი კულტურების ნარგაობათა მოვლა-პატრონობისა და აგროტექნიკური პროგრამის ღონისძიებანი. საქართველოს ზოგიერთ რაიონში (ლანჩხუთი, ვანი, გურჯაანი, ლაგოდეხი და სხვა) ლიმონის უხვ მოსავალს იღებენ მარტივი ტიპის ლიმონარიუმებში. მაგ., [[ლანჩხუთის რაიონი]]ს სოფ. სუფსაში ძირიდან 50%-მდე მაყოფი იკრიფება (ბ. სარჯველაძე). მიღებულია უხვმსმოიარე და საადრეო ნაგალა მანდარინის ჯიშები, ყინვა- და მალსეკოგამძლე ლიმონი „დიოსკურია“ (ფ. მამფორია და სხვა) ჭიპიანი ფორთოხალი; შემუშავებულია სტანდარტული ნერგების პოლიეთილენის პარკებში მიღების აგროტექნიკა. ციტრუსოვანი კულტურების გაშენება დაიწყეს [[აზერბაიჯანი|აზერბაიჯანში]] ლენქორანის რაიონში, სადაც მოჰყავთ მანდარინი. მცირე ფართობი უჭირავს ამ კულტურებს სოჭის რაიონშიც. ლიმონის წარმოების დარგში დიდი მუშაობა ჩატარდა [[ტაჯიკეთი|ტაჯიკეთში]], სადაც ტრანშეებში ყოველწლიურად 10 მლნ-მდე ნაყოფი მოჰყავთ.
==ლიტერატურა==
''*ლეკვეიშვილი ი.,'' ციტრუსოვანთა წარმოების მეცნიერული საფუძვლები, ნაწ. 1-2, თბ., 1978-1979;
*''ლეკვეიშვილი ი., ბერაია ი.,'' სუბტროპიკული კულტურები, თბ., 1965;
*''ლეკვეიშვილი ი.'', [[ქსე]], ტ. 11, გვ. 231, თბ., 1987
| |||