ძველი ქართული ენა: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''ჴ''' (ხარი, ჴარი) იყო ხახისმიერი (ფარინგალური) ყრუ ფშვინვიერი ბგერა, რომელიც ზოგიერთ კილოში კიდევაა შენახული, მაგალითად ფშაურში, ხევსურულში გრემ-საბუე-ენისელში და სხვაგანაც. ყველა სიტყვაში, სადაც [[ჴ]] იხმარებოდა, სალიტერატურო ენაში შეენაცვლა [[ხ]]; გვქონდა: '''ჴ'''ელი, მუ'''ჴ'''ლი, მ'''ჴ'''არი, '''ჴ'''ა'''ჴ'''ა, '''ჴ'''ორცი, ვენა'''ჴ'''ი და სხვა, ახლა კი გვაქვს: ხელი, მუხლი, მხარი, ხახა, ხორცი, ვენახი.

 

 

ძველი ქართულისა და ახალი ქართულის თანხმოვნების გამოთქმებს შორის მსგავსება დიდია. ენისთვის დამახასიათებელია ჰარმონიული ჯგუფების შექმნა. როდესაც ორი თანხმოვანი ხვდება ერთად, ხშირად ხდება ასიმილაცია და თანაბრდება მათი ჟღერადობა მაგალითად "'''ტეხ'''ავს ზმნის ფუძეში - '''ტეხ''', იკარგება ორ თანხმოვანს შორის მყოფი ხმოვანი და რჩება ''ტხ'', რომელიც ასიმილირდება და მიიღება '''ტყ''' (ტყდება).