'''ზურაბ ჭავჭავაძე''' (დ. [[5 თებერვალი]] [[1953]] — გ. ოქტომბერი [[1989]]), [[საქართველო|ქართველი]] დისიდენტი, 1980-იანი წლების ეროვნული მოძრაობის ერთ-ერთი ლიდერი. ფილოსოფოს [[ნიკოლოზ ჭავჭავაძე (ფილოსოფოსი)|ნიკოლოზ ჭავჭავაძის]] ვაჟი.
განათლებით ფილოლოგი, ჭავჭავაძე ხელმძღვანელობდა [[საქართველოს სსრ]] [[საქართველოს მწერალთა კავშირი|მწერალთა კავშირის]] მხატვრული თარგმანის კოლეგიის რედაქციას. ამავდროულად ჩართული იყო დისიდენტურ მოძრაობაში. 1987 წ.წელს [[მერაბ კოსტავა]]სა და [[თამარ ჩხეიძე]]თან ერთად დააფუძნა საბჭოთა პერიოდის ერთ-ერთი პირველი ეროვნულ-პოლიტიკური ორგანიზაცია „[[ილია ჭავჭავაძის საზოგადოება]]“, რომელიც საქართველოს დამოუკიდებლობას, დემოკრატიის იდეალებსა და კაპიტალიზმზე გადასვლას უჭერდა მხარს. 1988 წ.წელს ჭავჭავაძე ამ საზოგადოების მმართველობის წევრი, ხოლო [[გიორგი ჭანტურია]]ს მომხრეთა („მეოთხე დასი“) განცალკევების შემდეგ ფაქტიური ლიდერი გახდა. ჭავჭავაძე შედარებით ზომიერ, ლიბერალურ პოზიციაზე იდგა; დაძაბული ურთიერთობა ჰქონდა [[ზვიად გამსახურდია]]სთან და გია ჭანტურიასთან.
1988 წ.წლის 13 ოქტომბერს დაბა ხარაგაულთან დაშავდა საეჭვო ვითარებაში მომხდარ ავტოკატასტროფაში, რომელსაც ემსხვერპლა მერაბ კოსტავა. ჭავჭავაძე გარდაიცვალა საავამდყოფოში, ოფიციალური დიაგნოზით „[[A ჰეპატიტი]]“. დაკრძალულია ყვარელში იოანე ნათლისმცემლის სახელობის ჭავჭავაძეთა საგვარეულო ეკლესიაში.
