არაყი: განსხვავება გადახედვებს შორის

პირველი მეთოდით არაყი მზადდება შემდეგნაირად: [[კარტოფილი|კარტოფილის]]ს ან [[მარცვლეული|მარცვლეულის კულტურები]]ს რექტიფიცირებულ [[ეთილის სპირტი|ეთილის სპირტს]] აზავებენ წყლით და [[გააქტივებული ნახშირი]]სა და სილის ფილტრებში ატარებენ. ამგვარად მიღებული არაყი (ე. წ. „რუსული არაყი“) შეიცავს 40,5 ან 56 % ეთილის სპირტს. გემოს გასაუმჯობესებლად მას უმატებენ შაქარს, [[ძმარმჟავა]] [[ნატრიუმი|ნატრიუმს]] და სხვ. არაყზე [[პიტნა|პიტნის]], [[ტარხუნა|ტარხუნის]], [[ციტრუსები|ციტრუსების]]ს და მისთანათა ექსტრაქტების დამატებით მიიღება შესაბამისი სახელწოდების ნაყენი.

მეორე სახის არაყს ამზადებენ [[შაქარი|შაქრის]] ან [[სახამებელი|სახამებლის]] შემცველი ნედლეულის უშუალო გამოხდით; შაქრის შემცველ ნედლეულს ხდიან ალკოჰოლური დადუღების, სახამებლის შემცველს კი ფერმენტული დაშაქრებისა და ალკოჰოლური დადუღების შემდეგ. ამგვარი გზით მიიღება [[ხილი|ხილის]]ს, [[ჭაჭა|ჭაჭის]], სანთლის, [[პური|პურისა]]სა და სხვა არაყი. ასე მიღებულ არაყს შენარჩუნებული აქვს გამოყენებული ნედლეულის გემო და არომატი.

უძველეს ქართულ წერილობით წყაროებში არაყი იხსენიება „იყის“ სახელით ([[ახალი აღთქმა]], [[ლუკას სახარება|ლუკა]] 1:15). [[საქართველო|საქართველოში]]ში არყის დამზადებას არყის გამოხდას უწოდებენ. გამოხდის ხალხური ტექნოლოგია სხვადასხვა კუთხეში სხვადასხვანაირია, რასაც ნაწილობრივ განაპირობებს საარაყე მასალის (ხორბლეული, ხილი, ჭაჭა, [[თაფლი|თაფლიანი]]ანი [[ფიჭა]], [[ანწლი]]) თავისებურება.