ვლადიმერ ალექსი-მესხიშვილი: განსხვავება გადახედვებს შორის

1939 წელს დაამთავრა [[საქართველოს ინდუსტრიული ინსტიტუტი]]. 1955 წლიდან ეწეოდა პედაგოგიურ მოღვაწეობას. მისი შემოქმედებისათვის დამახასიათებელია სისადავე, თანამედროვე ეროვნული ფორმების ძიება. ძირითადი ნამუშევრებია: სანატორიუმი „იმერეთი“ [[წყალტუბო]]ში (არქიტექტორ ლ. ჯანელიძესთან ერთად, 1948–1957), სააგარაკო სახლები [[წყნეთი|წყნეთში]] (1956-1962), [[თბილისის სპორტის სასახლე|სპორტის სასახლე]] თბილისში (არქიტექტორ ი. კასრაძესთან და ინჟინერ დ. ქაჯაიასთან ერთად, 1961), რესტორანი „იორი“ [[თბილისის ზღვა]]ზე (1962), დასასვენებელი სახლი [[ბიჭვინთა]]ში (1962), გარაჟი თბილისში (1970), [[საქართველოს სასოფლო-სამეურნეო ინსტიტუტი]] (არქიტექტორ გ. გაბაშვილთან ერთად) და [[მეტროპოლიტენი]]ს ქვედა სადგური „[[თავისუფლების მოედანი (მეტროსადგური)|თავისუფლების მოედანი]]“ (ყოფილი „ ლენინის მოედანი “ ) (ორივე თბილისში — 1967; [[შოთა რუსთაველის სახელობის საქართველოს სახელმწიფო პრემია |რუსთაველის სახელობის საქართველოს სახელმწიფო პრემია]], 1969), თბილისის ჭადრაკისა და ალპური კლუბის შენობა (არქიტექტორი გ. ღუდუშაურთან ერთად; [[საქართველოს კომკავშირის პრემია]]; 1974). დაჯილდოებულია [[საპატიო ნიშანი|"საპატიო ნიშნის"]] ორდენით.