ელი: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''ელი''', ([[თურქ.]], [[აზერბ.]] ილ, ელ - ტომი, ხალხი) — მეჯოგე-მომთაბარე მოსახლეობა [[კახეთი|კახეთსა]] და [[ქვემო ქართლი|ქვემო ქართლში]] XVI-XIX საუკუნეებში.

ელის შემოჭრისა და დამკვიდრების ცდა საქართველოში დაკავშირებული იყო მომთაბარე ხალხების ([[სელჩუკები]], [[მონღოლები]], [[თურქმანები]]) შემოსევებთან. XI საუკუნიდან ისინი ბრძოლით იკავებდნენ [[მცირე აზია|მცირე აზიისა]] და [[ამიერკავკასია|ამიერკავკასიის]] ტერიტორიას. საქართველოში ელიის ჩამოსახლება იქცა [[სეფიანები|სეფიანთა]] დინასტიის შაჰების პოლიტიკად, რომლის მიზანი იყო ქართული ფეოდალური მიწათმფლობელობისა და სახელმწიფოებრიობის მოსპობა.

ელის დამკვიდრება შაჰ-აბას-I-ის გეგმის ქართულ-ქრისტიანული სამეფოების "გურჯისტანის"„გურჯისტანის“ სახანოებად გადაქცევის დასაწყისი იყო. ეს გეგმა ჩაშალა [[მარტყოფის ბრძოლა 1625|მარტყოფის ბრძოლამ]] ბრძოლამ [[სააკაძე, გიორგი|გ. სააკაძის]] მეთაურობით. თურქმანული ტომების ჩასახლების მორიგი ცდა [[აბას II|შაჰ-აბას II-ის]] დროს ჩაშალა [[კახეთის აჯანყება 1659|კახეთის აჯანყებამ]] (1659). XVII საუკუნის II ნახევრიდან კახეთსა და ქვემო ქართლში მეჯოგე-მომთაბარე და მკვიდრბინადარი მოსახლეობის თანაფარდობა უკანასკნელის სასარგებლოდ შეიცვალა. ელის ნაშთები ლოკალიზებულ იქნენ ადგილობრივი ფეოდალური ურთიერთობათა გარემოცვაში. ელის გამოცოცხლების პოლიტიკა, რასაც ნადირ-შაჰი ატარებდა ქართლსა და კახეთში XVIII საუკუნის 30-40-იან წლებში, მარცხით დამტავრდა. XVIII საუკუნის საქართველოში შემუშავებულ იქნა "[[ელის დებულება|„ელის დებულება“]]", რომელიც შევიდა "დასტურლამალში"„დასტურლამალში“. ელის ეკავა სომხითი, ალგეთისა და დმანისის ხეობები. მისი სოციალური სტრუქტურა ირანში მცხოვრები ყიზილბაშური ტომების მომთაბარული ორგანიზაციის შესაბამისი იყო.