გერცელ ბააზოვი: განსხვავება გადახედვებს შორის

ბააზოვის პირველი დრამატული ნაწარმოები იყო ალეგორიულ-სიმბოლური ხასიათის დრამა „დილლეამარი“ ([[1928]], ცალკე წიგნად [[1929]]). ერთსულოვანი აღიარება მოუტანა ბააზოვს ქართველ ებრაელთა ყოფა-ცხოვრების ამსახველმა პიესამ "მუნჯები ალაპარაკდნენ" ([[1931]]; დაიდგა [[მარჯანიშვილის თეატრი|მარჯანიშვილის თეატრში]] 1931-1932, ცალკე წიგნად გამოვიდა [[1937]]).მორალის პრობლემები წარმოაჩინა პოესაში „განურჩევლად პიროვნებისა“ (1933). ისტორიულ-რევოლუციური ხასიათისაა პიესა „იცკა„[[იცკა რიჟინაშვილი“რიჟინაშვილი]]“ (1936). დაწერა აგრეთვე პიესები „ხაგაი“, „შავი ზღვის პირას“ (1938 რეპეტიციიდან მოიხსნა, რადგან მწერალი 1937 რეპრესირებული იყო; რეაბილიტირებულია სიკვდილის შემდეგ), საბავშვო პიესა „ჭინჭარი“ (იდგმებოდა თბილისის მოზარდ მაყურებელთა თეატრში) და სხვ. ბააზოვის პროზაული ნაწარმოებებიდან აღსანიშნავია მოთხრობები „შემარიას უკანასკნელი სიტყვა“ და „გელათის ქუჩის დასასრული“ (ორივე 1931), ტრილოგიად ჩაფიქრებული რომანი „ფეთხაინი“ (1934, I ნაწილი რუსულად — [[1936]]) და სხვა. [[1938]] წელს ემსხვერპლა საბჭოთა პოლიტიკურ რეპრესიებს.