მეიფლაუერი: განსხვავება გადახედვებს შორის
[შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
გადარჩენა 1 წყაროების და მონიშვნა 0 მკვდრად.) #IABot (v2.0.8 |
No edit summary |
||
ხაზი 28:
==მოგზაურობა==
დაახლოებით 65 მგზავრით გამოჩნდა ''მეიფლაუერი'' 1620 წლის ივლისის შუა რიცხვებში, როდესაც მიუახლოვდა მდინარე [[ტემზა]]ს.<ref>Charles Edward Banks p.17</ref> გემმა ჩაიარა ინგლისის არხში, შემდეგ კი ინგლისის სამხრეთ სანაპიროზე. 22 ივლისს მეიფლაუერი ელოდებოდა კატარღა სპიდველთან შეხვედრას, რომელსაც გადმოჰყავდა ჰოლანდიიდან ჩამოსული ინგლისელი სეპარატისტი პურიტანები,
ხომალდებმა 5 ივნისს ამერიკისკენ გაცურეს, მაგრამ სპიდველს (Speedwell) მალევე პრობლემები გაუჩნდა და ორივე ხომალდი დართმუთში მიიყვანეს რემონტისთვის. რემონტის დასრულების შემდეგ კვლავ დაიწყეს მოგზაურობა ამერიკისკენ, მაგრამ ინგლისის სამხრეთ-დასავლეთით 320 კილომეტრზე სპიდველს კვლავ ტექნიკური პრობლემები შეექმნა. ამ დროისათვის უკვე სექტემბერი იწყებოდა და აშკარა იყო, რომ უარი უნდა ეთქვათ სპიდველით მოგზაურობაზე. ეს საშინელი მოვლენა იყო, რადგან ხომალდს საკუთარი სასიცოცხლო თანხები დააახარჯეს და კატარღა ძალიან მნიშვნელოვნად მიიჩნეოდა ამერიკაში დასახლების მსურველთათვის. ორივე გემი დაბრუნდა პლიმუთში, სადაც სპიდველის მგზავრები შეუერთდნენ მეიფლაუერს, სხვები კი ჰოლანდიაში დაბრუნდნენ. მეიფლაუერმა გააგრძელა ამერიკაში მოგზაურობა, ხოლო, სპიდველი გაიყიდა მალევე. <ref>The story of the Pilgrim fathers, 1606-1623 A. D.; Arber, Edward, ed. 1836-1912., p. 341, https://hdl.handle.net/2027/mdp.39015003851964?urlappend=%3Bseq=359, accessed 11/28/2019</ref>
მეიფლაუერმა გაიყოლა '''102 მგზავრი''', ასევე ეკიპაჟი, რომელიც შედგებოდა 25-დან 30 ოფიცერისა და კაცებისგან, ასევე შესაძლებელია, რომ მგზავრთა რაოდენობა უფრო მრავალრიცხოვანი ყოფილიყო, მაგალითად 130.<ref>Charles Edward Banks, ''The English Ancestry and Homes of the Pilgrim Fathers Who Came to Plymouth on the "Mayflower" in 1620, the "Fortune" in 1621, and the "Anne" and "Little James" in 1623'', orig. pub 1929, reprint 2006 by Genealogical Publishing Co., p. 17–19</ref> უილიამ ბრედფორდის თანახმად, მგზავრობაზე უარი მგზავრთა დიდმა ნაწილმა თქვა სიკვდილის (
===''მეიფლაუერი'' შლის აფრებს===
მეიფლაუერი პლიმუთიდან გავიდა ''1620 წლის 6 სექტემბერს'' (1620 წლის 16 სექტემბერი,ახალი სტილით) და ბრედფორდმა ამ მოვლენას უწოდა '''„წარმატებული ქარი“'''.
მეიფლაუერის ბორტზე მრავალი მაღაზია იყო, რომელიც მომლოცველებს ამარაგებდა მოგზაურობისას საჭირო ნივთებით და ამზადებდა მათ მომავალი ცხოვრების უკეთესად მოსაწყობად.სავარაუდოდ, მათ ჰყავდათ ცოცხალი ცხოველებიც, მათ შორის ძაღლი, ცხვარი, თხა და ფრინველი. ცხენები და პირუტყვი მოგვიანებით გამოჩნდნენ. გემი ასევე მოიცავდა ორი ნავს. მათ შეეძლოთ, დაეცვათ თავი როგორც ევროპული ძალებისგან, ასევე ინდიელებისგან.<ref name=Hodgson>Hodgson, Godfrey. A Great and Godly Adventure. Public Affairs: New York, 2006</ref>
ხაზი 44:
===ჩამოსვლა ამერიკაში===
1620 წლის 9 ნოემბერს, ძველი სტილით (1620 წლის 19 ნოემბერი, ახალი სტილით), ისინი მიუახლოვნდნენ დღევანდელი ''კეიპ-კოდის ყურეს''. რამდენიმე დღის განმავლობაში ცდილობდნენ გემის სამხრეთით წაყვანას, სურდათ ვირჯინიის კოლონიაში შესვლა დანიშნულებისამებრ, რაშიც მათ ხელი შეუშალათ ვაჭრების კომპანიამ. ამასთანავე, ზამთრის ძლიერმა სუსხმა აიძულათ დაბრუნებულიყვნენ კეიპ-კოდის ყურის ნავსადგურთან ახლოს.
===პირველი ზამთარი===
ხაზი 52:
დევნილებმა გადაწყვიტეს, 1621 წლის თებერვლის ბოლოს დასახლებული პუნქტის მიმდებარე ბორცვზე გაეთავსებინათ დამფარავი ორნამენტები, რათა თავი დაეცვათ ადგილობრივი მოსახლეობის თავდასხმისგან. კრისტოფერ ჯოუნსი მეთვალყურეობდა „დიდი იარაღის“ გადაზიდვას: ექვსი რკინის [[ქვემეხი]], რომლებიც სიგრძეში ოთხიდან რვა ფუტამდე იყო (1.2-დან 2.4 მ-მდე სიგრძით) და იწონიდა თითქმის ნახევარ ტონას. ქვემეხებს შეეძლო რკინის ბურთულების გასროლა 3,5 ინჩის (8.9 სმ) დიამეტრით, 1,700 იარდზე (1.5 კმ). ამ მოქმედებამ ახალდასახლებული სოფელი კარგად დაცულ ციხესიმაგრედ აქცია და შესაბამისად, შემოსევების შიშიც გაქრა.<ref>Nathaniel Philbrick, ''Mayflower: A Story of Courage, Community and War'', (Penguin Books 2006), pp. 90–91</ref>
თავდაპირველად ჯოუნსი გეგმავდა ინგლისში დაბრუნებას, როგორც კი მომლოცველები დასახლებისათვის კარგ ადგილს იპოვნიდნენ. მაგრამ მისი ეკიპაჟის წევრები დაიღუპნენ იმავე დაავადებებით, რაც პილიგრიმებს ჭირდათ და მიხვდა, რომ იგი პლიმუთის ნავსადგურში უნდა დარჩენილიყო სანამ არ დაინახა, რომ მისი ეკიპაჟის წევრებმა დაიწყეს გამოჯანმრთელება.
''მეიფლაუერმა'' ბრწყინვალედ იმოგზაურა უკან ინგლისისკენ. საშინელმა დასავლეთის ქარმა, რომელიც მისი გამოსვლისთანავე გამწვავდა, აიძულა შინ წასულიყო და იგი ჩამოვიდა ლონდონის მთავარ პორტში 1621 წლის 6 მაისს,
ჯოუნსი გარდაიცვალა მას შემდეგ, რაც საფრანგეთის მოგზაურობიდან დაბრუნდა, 1622 წლის 5 მარტს, დაახლოებით 52 წლის ასაკში. მომდევნო ორი წლის განმავლობაში მეიფლაუერი იდგა როთერითის ნავსადგურში, ჯონის სამარხიდან (წმინდა მარიამის ეკლესიაში) არც თუ ისე შორს. 1624 წლისთვის მეიფლაუერი აღარ იყო გამოყენებადი როგორც გემი. მისი შემდგომი ბედი უცნობია, მაგრამ იგი, სავარაუდოდ, დაშალეს.
== ლიტერატურა ==
|