ვოიაჯერ 1: განსხვავება გადახედვებს შორის
[შეუმოწმებელი ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
No edit summary |
||
ხაზი 14:
| მისიის ხანგრძლივობა =43 წელი, 11 თვე, 4 დღე
| განვლილი მანძილი =23 მილიარდი კმ
| ორბიტები =[[იუპიტერი (პლანეტა)|იუპიტერი]] - 1979 წლის 5 მარტი (349.000 კმ)<br />[[სატურნი (პლანეტა)|სატურნი]] - 1980 წლის 12 ნოემბერი (124.000 კმ)<br />ტიტანი - 1980 წლის 12 ნოემბერი (6490 კმ)
| მდებარეობა =ვარსკვლავთშორისი სივრცე
| სტატუსი =აქტიური
Line 105 ⟶ 101:
[[ფაილი:Great Red Spot From Voyager 1.jpg|მინი|მზის სისტემის ყველაზე დიდი პლანეტა და მისი ''დიდი წითელი ლაქა'']]
* 1979 წლის 5 მარტს აპარატი [[იუპიტერი|იუპიტერს]] მაქსიმალურად, 349 ათას კილომეტრამდე მიუახლოვდა და გაზის გიგანტისა და მისი თანამგზავრების შესწავლა დაიწყო. აპარატმა გამოიკვლია, რომ იუპიტერის ერთ-ერთ დიდ თანამგზავრზე - [[იო (თანამგზავრი)|იოზე]] მოქმედი ვულკანები არსებობდა. გარდა ამისა, გაზის გიგანტის დეტალურმა შესწავლამ აჩენა, რომ პლანეტას გარს რგოლები არტყავს, რომლებიც შეუიარაღებელი თვალით აქამდე შეუმჩნეველი იყო. აპრილში აპარატმა იუპიტერის სისტემის სრული შესწავლა დაასრულა და მოპოვებული ინფორმაცია დედამიწაზე გამოგზავნა. ამის შემდეგ ვოიაჯერ 1 სატურნისაკენ გაემართა.
[[ფაილი:Crescent Saturn as seen from Voyager 1.jpg|მინი|ვოიაჯერ 1-ის მიერ აღბეჭდილი სატურნი]]
* 1980 წლის 12 ნოემბერს აპარატი [[სატურნი|სატურნს]] მაქსიმალურად, 124 ათას კილომეტრამდე მიუახლოვდა. აპარატმა გამოიკვლია, რომ პლანეტის ეკვატორის სიახლოვეს ქარების საშუალო სიჩქარე 3000 კმ/სთ-ს აღემატებოდა. გარდა ამისა, აპარატმა აღმოაჩინა, რომ გაზის გიგანტზე დღის ხანგრძლივობა 10 საათსა და 39 წუთს შეადგენდა. ასევე, ვოიაჯერ 1-მა დეტალურად შეისწავლა სატურნის ყველაზე დიდი თანამგზავრი - ტიტანი. ციური სხეულის ანალიზმა გაამყარა ის მოსაზრება, რომ ტიტანის ატმოსფერო საკმაოდ კომპლექსურია. ტიტანის შემდგომმა შესწავლამ და მის გარშემო ფრენამ ვოიაჯერ 1-ს პლუტონისაკენ გამგზავრების საშუალება აღარ მისცა.
[[ფაილი:Vulcanic Explosion on Io.jpg|მინი|ვულკანის ამოფრქვევა იოზე]]
* 1990 წლის 14 თებერვალს, დაახლოებით 6 მილიარდი კილომეტრის მანძილიდან აპარატმა კამერა დედამიწისაკენ მოაბრუნა და უკანასკნელად გადაუღო ფოტო. ამის შემდეგ, ენერგიის დაზოგვის მიზნით აპარატზე ყველა კამერა გამოირთო.
[[ფაილი:PIA23645-Earth-PaleBlueDot-6Bkm-Voyager1-orig19900214-upd20200212.jpg|მინი|''ფერმკრთალი ლურჯი ლაქა'']]
* ვოიაჯერ 1-ის უკანასკნელ მისიად ჰელიოსფეროსა და ვარსკვლავთშორისი სივრცის სიღრმისეული შესწავლა განისაზღვრა. აპარატი პირველია, რომელმაც ვარსკვლავთშორის სივრცეში არსებულ პირობებზე ინფორმაცია შეაგროვა და დედამიწაზე გამოაგზავნა.
* 1998 წლის 17 თებერვალს აპარატმა 69 ასტრონომიული ერთეულის დისტანციას მიაღწია და პიონერ 10 ჩამოიტოვა. ამ ფაქტმა ვოიაჯერ 1 ყველაზე შორს მყოფ აპარატად აქცია.
* 2004 წელს, 94 ასტრონომიული ერთეულის მანძილზე, ვოიაჯერ 1-მა დარტყმის ტალღა გადალახა და ისეთ სივრცეში მოხვდა, რომელშიც მზის ქარი სიჩქარეს მნიშვნელოვნად კარგავს და ელასტიურ გაზს ემსგავსება.
* 2010 წლის გაზაფხულის მიწურულისათვის ვოიაჯერ 1 მზიდან დაახლოებით 114 ასტრონომიული ერთეულით იყო დაშორებული.
* 2011 წლის დეკემბერში, დაახლოებით 119 ასტრონომიული ერთეულის მანძილზე აპარატმა ე.წ ''სტაგნაციის რეგიონს'' მიაღწია. აღნიშნული რეგიონი მაგნიტური ველის გაორმაგებული ძაბვით ხასიათდება.
* 2012 წლის ივნისში აპარატმა [[გალაქტიკა|გალაქტიკური]] კოსმოსური სხივები დააფიქსირა. აღნიშნული ფაქტი მიანიშნებდა იმაზე, რომ ვოიაჯერ 1 ჰელიოსფეროს საზღვარს უახლოვდებოდა და მალე ვარსკვლავთშორის სივრცეში გადაინაცვლებდა.
Line 138 ⟶ 134:
* პლანეტშორისი პლაზმის 2 დეტექტორი.
* პოლარიმეტრი, რომელიც სხვადასხვა ქიმიური შემადგენლობის გადანაწილებას შეისწავლის.
* ოქროს ფირფიტა, რომელზეც სავარაუდო ცივილიზაციებისთვის დედამიწის კოორდინატები და მთელი რიგი აუდიო-ფოტო მასალაა ჩაწერილი.
== აპარატის სავარაუდო მომავალი ==
მართალია, აპარატის ოპერირების ვადა წლების წინ ამოიწურა, თუმცა სამეცნიერო აღჭურვილობის ნაწილი ისევ მუშაობს. მოწყობილობების ნაწილი ენერგიას რადიოიზოტოპური თერმოელექტრო გენერატორისგან იღებს, რომლის ჯამური სიმძლავრე აპარატის გაშვების მომენტში 470 ვატს შეადგენდა. 2012 წლის მონაცემებით, გენერატორის სიმძლავრე 45% შეადგენდა. მეცნიერები ვარაუდობენ, რომ აპარატზე არსებული მოწყობილობების ნაწილი ოპერირებას 2025 წლამდე შეძლებს.
დაახლოებით 300 წლის შემდეგ ვოიაჯერ 1 [[ოორტის ღრუბელი|ოორტის ღრუბლის]] შიდა რეგიონს მიაღწევს, რომლის დატოვებასაც 30 ათასი წელი დასჭირდება.
დაახლოებით 40 ათასი წლის შემდეგ ვოიაჯერ 1 ვარსკვლავ გლიზე-445 1.6 [[სინათლის წელიწადი|სინათლის წლის]] მანძილზე მიუახლოვდება. ვარსკვლავი [[დედამიწა|დედამიწიდან]] 17.1 სინათლის წლითაა დაშორებული.
თუკი აპარატს ხელს არაფერი შეუშლის, ვოიაჯერ 1 მუდმივად ირმის ნახტომის გალაქტიკის საზღვრებში დარჩება.
==იხილეთ აგრეთვე==
|