პალეოგრაფია: განსხვავება გადახედვებს შორის

XX საუკუნის 50-იან წლებამდე პალეოგრაფია თავისი მნიშვნელობის შესაბამისად მხოლოდ ძველ ხელნაწერებს შეისწავლიდა. მეცნიერები სულ უფრო ხშირად აყენებდნენ საკითხს ახალი დროის დოკუმენტების პალეგრაფიული შესწავლის აუცილებლობის შესახებ, ამასთანავე, მეცნიერთა ნაწილი მიზანშეწონილად მიიჩნევდა, ეს სფერო ახალ დისციპლინად გამოყოფილიყო — „ნეოგრაფიის“, „ნეოტეროგრაფიის“ ან „დამწერლობათმცოდნეობის”„დამწერლობათმცოდნეობის“ სახელწოდებით.

ქართული პალეოგრაფიით დაინტერესება XIX საუკუნეში იწყება. ქართულ პალეოგრაფიას მეცნიერული საფუძველი [[ივანე ჯავახიშვილი|ივანე ჯავახიშვილმა]] ჩაუყარა, წიგნით — „'''”ქართულიქართული დამწერლობათმცოდნეობა, ანუ პალეოგრაფია.”'''“ ([[1926 ]]წ.)