შალვა ინალ-იფა: განსხვავება გადახედვებს შორის

როგორც ცნობილია პროფესორი ინალ-იფა [[აფხაზები|აფხაზურ]] სეპარატისტულ ძალებში დიდი ავტორიტეტით სარგებლობდა. ის ითვლება [[სიმონ აშხაწავა|სიმონ აშხაწავას]] (ნაშრომი: „Пути развития Абхазской истории“) ე.წ. „<nowiki/>[[აფხაზური ისტორიოგრაფია|აფხაზური ისტორიოგრაფიის]]<nowiki/>“ — [[სეპარატიზმი|სეპარატისტული]] იდეოლოგიის გამგრძელებლად. მას ეკუთვნის მონოგრაფია, რომელიც ყოველგვარი დასაბუთებისა და დოკუმენტური მასალის გარეშე გამოსცა. თავის ნაშრომში ის ამტკიცებდა:

* აფხაზთა აბორიგენობას[[ავტოქთონი|ავტოქთონობას]] არამხოლოდ [[აფხაზეთი|აფხაზეთის]] ტერიტორიაზე, არამედ მთელს დასავლეთ საქართველოში (ისტორიული [[კოლხეთი]]); (თავდაპირველად მას მიაჩნდა, ამგვარადრომ ისაფხაზებმა მეგრელებთან ფეოდალური შინაომების პირობებში დაიკავეს [[კოლხებიკოდორი]]-[[ენგური|კოლხებსენგურის]] დაშუამდინარეთი);
* მათდასავლურ-ქართულ მემკვიდრეტომებს — [[კოლხები|კოლხებს]], [[სანიგები|სანიგებს]], [[ეგრისი|ლაზებსაცლაზებს]] აფხაზებად— მიიჩნევდა,აფხაზურ-ადიღურ ტომებად თვლიდა; ასევე
* კითხვითი ნიშნის ქვეშ აყენებდა „[[აფხაზთა სამეფო|აფხაზთა სამეფოს]]“ ქართულ წარმომავლობას და;
* ეთნიკურად აფხაზებად მიიჩნევდა შუა საუკუნეების მნიშვნელოვან ქართველ მოღვაწეებს (მათ შორის [[იოანე პეტრიწი|იოანე პეტრიწს]]).

ინალ-იფას ნაშრომის რედაქტორი იყო ეგვიპტოლოგი [[მიხეილ კოროსტოვცკი]], რომელიც აღნიშნულ წიგნს აფხაზეთის ისტორიისა და კულტურის „ჭეშმარიტ ენციკლოპედიად“ მიიჩნევდა. [[სსრკ მეცნიერებათა აკადემია|სსრკ მეცნიერებათა აკადემიის]] სწავლული მდივნის, ტრაპეზნიკოვი ინალ-იფას წიგნის შეფასებისას, აღნიშნავდა, რომ მის გასაგებად ქართველ მეცნიერებს „ძალა არ შესწევდათ“. ინალ-იფას მონოგრაფიაზე საკუთარი დასკვნები წამოაყენეს [[მარიამ ლორთქიფანიძე]], [[ოთარ ჯაფარიძე]] და სხვებმა, მაგრამ მათი პასუხი არ დაბეჭდილა, რადგან, როგორც ცნობილია, გამოქვეყნების წელს და მის შემდგომ ხანშიც ქართველ მეცნიერებს ეკრძალებოდათ ანტიქართული გამოხდომების მხილება. ნაშრომი გააკრიტიკეს ქართველმა, აფხაზმა და მათ შორის რუსკმა აკადემიკოსებმა ([[ზურაბ ანჩაბაძე]], [[ზურაბ პაპასქირი]], [[გიორგი ძიძარია]], [[ხუხუტი ბღაჟბა]], [[გიორგი შამბა]] და [[იური ვორონოვი]]). კრიტიკა უარყოფითად მიიღო აფხაზურმა სეპარატისტულმა მოძრაობამ, ვინაიდან ინალ-იფას ნაშრომებში აფხაზი სეპარატისტები პოულობდნენ ისტორიოგრაფიულ დასაბუთებას დამოუკიდებელი აფხაზური სახელმწიფოს შექმნის აუცილებლობისთვის.