მანუჩარ შარვაშიძე (სამურზაყანო): განსხვავება გადახედვებს შორის

[შემოწმებული ვერსია][შემოწმებული ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
ხაზი 5:
[[1804]] წლის 26 ნოემბერს მანუჩარ შარვაშიძე (ქართული ტექსტით) თხოვნით მიმართავს [[პავლე ციციანოვი|პავლე ციციანოვს]] რუსეთის მფარველობაში შესვლის თაობაზე<ref group="კ">{{ციტატა|ადრითგანვე უფლის დადიანის გრიგოლის დამორჩილებული ვიყავ და ბრძანებითა მისითა პუნკტსა თქვენ მიერ წარმოდგენილსა ჴელი მოვაწერე უფლის მაინოვისგან თქვენ მიერ წარმოვლენილსა და მწადს, სადაცა უფალი დადიანი გრიგოლ საფარველსა უმაღლესსა შინა შევიდა, თქვენ ძალით მეცა ვიყო მასვე მფარველობასა ქვეშე. ვინაითგან ქვეყანა ჩვენი იყო ზედ-მოკიდებულ დადიანისა კერძო ვიდრე აშლილობისა ჟამამდე და არა აქვნდა უფლება, არცა უწინარეს და არცა ამას ჟამსა, არცა პორტსა ათმანსა და არცა ქელაშ-ბეგსა, და მაქვს წადილი, რათა ქვეყანა ჩვენი დავამორჩილო თქვენსა ბრძანებასა, თანა დადიანისა სამფლობელოსა, და ამის ძლით ვითხოვ თქვენისა უღრმესისა კაცთ-მოყვარებისაგან, რათა პატივ-მცე მე მფარველობითა შენითა, და მაქვნდეს იმედი თქვენისა უღმესისა განმგებლობისა აღნიშვნითა ყოვლად-უმოწყალესისა ჴელმწიფისა მოწყალებისა ნიშნითა, რომელსაცა ჰაზრი ჩემი გამოუცხადე მე უფალს სტაცკი სოვეტნიკს პეტრე მაქსიმოვიჩს და მითვე გვარითა ვითხოვ, რათა თქუჱნ მიერ შეწყალებულ ვიქმნე.|[https://commons.wikimedia.org/wiki/File:%D0%90%D0%BA%D1%82%D1%8B_%D1%81%D0%BE%D0%B1%D1%80%D0%B0%D0%BD%D0%BD%D1%8B%D0%B5_%D0%9A%D0%B0%D0%B2%D0%BA%D0%B0%D0%B7%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%B9_%D0%B0%D1%80%D1%85%D0%B5%D0%BE%D0%B3%D1%80%D0%B0%D1%84%D0%B8%D1%87%D0%B5%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%B9_%D0%BA%D0%BE%D0%BC%D0%B8%D1%81%D1%81%D0%B8%D0%B5%D0%B9_%D0%A2%D0%BE%D0%BC_02.djvu Письмо кн. Манучара Шервашидзе к кн. Цицианову, от 26-го ноября 1804 года. Акты, собранные Кавказской археографической комиссией, т. II, №1046, Тифлис, 1868, ст. 536]}}</ref>, რაზეც [[1805]] წლის 31 მარტს ციციანოვმა მადლობა გადაუხადა და აწგარდაცვლილ [[გრიგოლ დადიანი|გრიგოლ დადიანთან]] არსებული კავშირის მეტი ახსნა მოსთხოვა<ref>Акты, собранные Кавказской археографической комиссией, т. II, №1048, Тифлис, 1868, ст. 537</ref>.
 
[[1813]] წელს მანუჩარ შარვაშიძე ვინმე მეგრელმა მაჯემ კორცხელიამ მოკლა ბედიაში. აღნიშნულთან დაკავშირებით რამოდენიმე ვერსია არსებობს: ისტორიკოს ნ. დადიანის მიხედვით ლევან შერვაშიძის შვილი ხუტუნია და მანუჩარ შარვაშიძე, რომლებიც იყვნენ რა კვიდრი ბიძაშვილები შურდათ ერთმანეთის. იმ ღამეს როცა ვიყავით ბედიაში, ხუტუნიამ მანუჩარს კაცი მიგზავნა, რომელმაც იგი მოკლა ჩუმად ღამით მძინარე<ref>Дадиани Н. История Грузии. Тб., 1962, с. 95.</ref>; სხვა ვერსიით, მანჩარი ძალიან სასტიკად ეპყრობოდა თავის ქვეშევრდომებს და მონაწილეობას იღებდა ტყვეთა გაყიდვაში. შ. დ. ინალ-იფა იუწყება, რომ მანუჩარი მოიკლა გლეხის მიერ იმის გამო რომ მან ისარგებლა „პირველი ღამის უფლებით“<ref>Ш. Д.
[[1813]] წელს მანუჩარ შარვაშიძე ვინმე მეგრელმა მაჯემ კორცხელიამ მოკლა ბედიაში.
Инал-ипа. Абхазы. – Сух., 1965, с. 469</ref>; იმავეს ადასტურებს დ. კრაევიჩი — მანუჩარი მოიკლა 1813 წელს ბედიაში, როგორც იუწყებიან ბედიელი შარვაშიძეები, ვინმე მეგრელი მაჯემ კვარაცხელიას მიერ მიყენებული შეურაცხყოფისათვის<ref>Краевич П.Д. Очерк устройства…с.321</ref>.
 
მანუჩარ შარვაშიძე დაქორწინებული იყო [[გრიგოლ დადიანი]]ს ქალიშვილ ქეთევანზე, რომლისაგანაც შეეძინა ორი ვაჟი ალექსანდრე და დიმიტრი. მანუჩარის გარდაცვალების შემდეგ მისი მცირეწლოვან შვილებზე მეურვეობა მათმა მკვიდრმა ბიძამ სამეგრელოს მთავარმა [[ლევან V დადიანი|ლევან დადიანმა]] იკისრა და უფროსის ვაჟის ალექსანდრეს სახელით ახორციელებდა რეგიონის მართვას. მას შემდეგ რაც მანუჩარის ორივე შვილი სხვადასხვა ვითარებაში (ალექსანდრე 1829 წელს, ხოლო დიმიტრი — 1832 წელს) გარდაიცვალა, ლევან დადიანი გახდა სამურზაყანოს მფლობელიც<ref>[https://www.prlib.ru/item/363881 Очерк устроиства Абхазии и Самурзакани, «Сборник сведений о кавказских горцах». Вып., III, Тифлис, 1870, ст. 23-24]</ref>.